Το πρωινό σερβιρίστηκε στην αυλή κάτω από μια
ακτινιδιά. Τα φύλλα της πλατιά, σκούρα πράσινα, τα κλαδιά της σαν κορδέλες στριφογυρισμένες
που κατέληγαν στην κορυφή της πέργκολας και κρεμόντουσαν μικρά ακτινίδια. Το
πρώτο γεύμα της ημέρας στην εξοχή είναι πάντα ιδιαίτερο. Έχει άλλη γεύση και
κάπως το απολαμβάνεις περισσότερο. Δε σε απασχολούν και πολλά, όταν έχεις
απομακρυνθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα από το σπίτι σου. Είναι εκείνες οι λίγες
μέρες που το «Ωχ! βρε αδελφέ!» αποκτά αξία. Τίποτα δεν σε απασχολεί, τα έχεις
αφήσει όλα εκεί που ανήκουν και το μόνο που έχει σημασία είναι τα σχέδια για τη
μέρα που ξημερώνει.
Το
δικό μας σχέδιο για την μέρα που ξημέρωσε ήταν να επισκεφθούμε τους
Καταρράκτες. Πήραμε το παγουρίνο, μπάρες δημητριακών και τον κατήφορο.
Περπατώντας στο χωματόδρομο, συναντήσαμε δυο πεζοπόρους με τα μπατόν τους – να
τι δεν είχαμε και η έλλειψη έγινε αισθητή στην ανηφόρα –, ένα σκυλί μας γάβγιζε
μέσα από το συρματόπλεγμα του περιβολιού, κάτι σαύρες και ιπτάμενα έντομα μάς
είχαν πάρει στο κατόπι, τα ξερόχορτα είχαν λογγώσει και οι πιθανότητες - στην καλύτερη περίπτωση - να συναντηθούμε με τα ερπετά
του Πηλίου και - στη χειρότερη - να παραπατήσουμε και να κάνουμε ελεύθερη πτώση στο
γκρεμό, αυξάνονταν.
Όση
ώρα το διαβολάκι και το αγγελάκι στους ώμους μας διαφωνούσαν σχετικά με το αν
θα πρέπει να συνεχίσουμε ή να επιστρέψουμε στην πλατεία του χωριού, εμείς κοιτούσαμε
πέρα στα πέρα όρη με τα αφτιά τεντωμένα, μήπως καταφέρναμε να ακούσουμε
τα κελαρύσματα του νερού καθώς κατεβαίνει από τους καταρράκτες… αλλά μάταια.
Τζιτζίκια, πουλιά και οι ήχοι καλοκαιρινού αέρα στη χαράδρα του βουνού ήταν όσα
διακρίναμε. Είχαμε φθάσει αρκετά χαμηλά, σχεδόν σε σημείο που από τα ξερόχορτα
χάναμε το μονοπάτι και η κατάβαση άρχισε να γίνεται επικίνδυνη, για εμάς που δε
γνωρίζαμε τη διαδρομή και Μαγγελάνους, δεν μας λες! Οπότε η απόφαση για την
επιστροφή στην πλατεία ήταν μονόδρομος.
Στην
επιστροφή κάναμε μια στάση σε ένα εγκαταλελειμμένο ξωκλήσι να πιούμε νερό, να
φάμε και μια μπάρα για να πάρουμε δυνάμεις. Τι ήμασταν για να ανεβαίναμε με τη μια όλη αυτή την ανηφόρα, τίποτα Ολυμπιονίκες; Όχι, βέβαια!
Αργότερα
την ίδια μέρα, μάθαμε ότι οι καταρράκτες είναι σαν την πλατφόρμα 9 ¾ - εμφανίζονται μόνο όταν βρέχει. Όλες τις υπόλοιπες ημέρες δεν υπάρχουν.
Καλά
πήγε κι αυτό!
[συνεχίζεται…]
