Ονειροπαγίδα

... για να παγιδεύονται τα κακά όνειρα και να τα καταστρέφει το πρώτο φως της αυγής.

Η έκπληξη

Θαυμάζω τα έργα του FL1P και ένα από τα αγαπημένα μου βρίσκεται σε ένα στενό δρομάκι κάθετα στην οδό Βουλής. Για εκείνο το γκράφιτι ήθελα να γράψω μια ιστορία. Ίσως ένα κείμενο που για πολλά χρόνια έκρυβα μέσα μου και βρήκα την κατάλληλη τοιχογραφία, η οποία θα με βοηθούσε να το εξωτερικεύσω.

Η τέχνη του FL1P, τα συναισθήματα πίσω από την εικόνα, οι λέξεις… αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για να μου χαρίσει η καλύτερη μου φίλη αυτή την έκπληξη.

Σε ευχαριστώ!

Το άρωμα της θάλασσας

Η ζωή έχει το άρωμα της θάλασσας. Είναι η πλημμυρίδα, η άμπωτη και η νηνεμία. Είναι η αλμύρα και το χάδι του απαλού αέρα που φέρνει το κύμα.

Η ζωή· ένα μπουκέτο αρωμάτων.

Έχω σκορπίσει τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες στη θάλασσα για να τις ταξιδέψει, για να φύγουν από μέσα μου. Πίσω από καλά οχυρωμένα τείχη κρύβεται η ψυχή μας και μέσα στον περιορισμό της, συλλέγει στιγμές.

Η γλυκόπικρη γεύση στο νεράντζι που έμενε δυο μερόνυχτα στο νερό για να ξεπικρίσει και έπειτα το δέναμε με κλωστή και πάνω από την κατσαρόλα περιμέναμε να δέσει το σιρόπι. Το γλυκό του κουταλιού, το κέρασμα για έναν μουσαφίρη.

Η μυρωδιά του ξύλου που αναδυόταν από τη σόμπα. Το καψαλισμένο ψωμί πασπαλισμένο με λάδι και ρίγανη.

Η μυρωδιά του πεύκου τα μεσημέρια που πηγαίναμε στο δάσος να μαζέψουμε κουκουνάρια.

Κανέλα. Παντού κανέλα. Άλλοτε καυτερή και άλλοτε γλυκιά, αναλόγως τη συνοδεία και τη μέρα. Γαρύφαλλο και κανέλα προτιμούσε να βάζει στα φαγητά της για άρωμα. Και με ήθελε δίπλα της για να μάθω κι εγώ να μαγειρεύω νόστιμα όπως εκείνη, όμως εγώ απείχα. Δε με ένοιαζε. Μια μέρα θα μάθαινα… αναγκαστικά.

Η μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού, με το οποίο έπλενε τα ρούχα της μου θυμίζει όλες εκείνες τις φορές που κρύφτηκα στην αγκαλιά της, που έγειρα το κεφάλι μου στα πόδια της για να αποκοιμηθώ. Όλη εκείνη τη ζωή που ήταν δίπλα μου χωρίς καν να χρειαστεί να της το ζητήσω.

Κι ερχόταν η άνοιξη και άνθιζαν οι γλάστρες στην αυλή μας. Οι βιολέτες που ήταν άμεσα συνδεδεμένες στη σκέψη μου με τη Μεγάλη Παρασκευή. Πάντα μου έδινε βιολέτες, φρέζες, ζουμπούλια, τριαντάφυλλα για να τα πάω στην εκκλησία για το στολισμό του επιταφίου. Και το λιβάνι. Αυτή η μυρωδιά από το λιβάνι, πόσο έντονα επαναφέρει στη μνήμη τη μέρα του θανάτου.

Η μυρωδιά της αιθανόλης που μπερδευόταν με τις νότες τα απογεύματα των ατελείωτων προβών μπροστά στο παράθυρο με θέα στη θάλασσα.

Το άρωμα του αγιοκλήματος που ανθίζει τα καλοκαίρια και, καθώς ανατέλλει ο Έσπερος, ευωδιάζουν τα όνειρα. Όχι εκείνα του ύπνου, τα άλλα. Εκείνα που κάνεις αγκαλιά με το άλλο σου μισό κάτω από τον έναστρο ουρανό. Εκείνα που κάνεις όταν το ταβάνι σε πλακώνει κι εσύ θέλεις να το ξεγελάσεις.

Το άρωμα του θαλασσινού νερού που μέσα στη δίνη του κρύβει όλες τις στιγμές. Παιχνίδια στην αμμουδιά, εξερεύνηση του βυθού, γέλια, χαρές, έρωτες, λυρισμός, απώλειες, δάκρυα… ταξίδια. Όλα εκεί. Κρυμμένα στην απεραντοσύνη.

Η ζωή μου έχει το άρωμα της θάλασσας. Η δική σου;

A dream within a dream

[…] 

I stand amid the roar

Of a surf-tormented shore,

And I hold within my hand

Grains of the golden sand —

How few! yet how they creep

Through my fingers to the deep,

While I weep — while I weep!

O God! Can I not grasp

Them with a tighter clasp?

O God! can I not save

One from the pitiless wave?

Is all that we see or seem

But a dream within a dream? 

[…]

Edgar Allan Poe