Επέστρεψε αργά
το βράδυ από το γραφείο. Ήταν κατάκοπος, χωρίς να γνωρίζει αν η αιτία της τόσο
μεγάλης κόπωσης οφειλόταν στις διαρκώς αυξανόμενες επαγγελματικές του
υποχρεώσεις, στο γεγονός ότι δεν ήταν πια είκοσι ετών ή στον οργανισμό του που
διαρκώς συσσώρευε το άγχος, την πίεση και δεν υπήρχε τρόπος εκτόνωσης.
Η πρώην σύζυγός του παράτησε τα
πάντα· την καριέρα της, το σπίτι της, εκείνον, για να βρεθεί στην Ιταλία και να
κάνει μια νέα αρχή με περισσότερη ηρεμία. Δεν την κατηγορούσε. Δεν έφταιγε
εκείνη, η ευθύνη ήταν αποκλειστικά της Όντρεϊ Ουέλς, η οποία δημιούργησε την
ταινία «Κάτω από τον ‘Ηλιο της Τοσκάνης» και αποτέλεσε την σταγόνα που ξεχείλισε
το ποτήρι. Ο γάμος την είχε κουράσει. Δούλευαν και οι δυο πολλές ώρες,
βλέπονταν ελάχιστα, ο έρωτας άρχισε να σβήνει και η αναπνοή να κόβεται. Η
Στέλλα βρήκε τη λύτρωση. Έφυγε μακριά του.
Καμιά φορά κατέβαινε στο κέντρο.
Είχε βρει ένα μικρό υπόγειο μαγαζάκι με μπαχάρια και αφεψήματα. Αγόραζε ένα σακουλάκι
πράσινο τσάι Ιαπωνίας με τριαντάφυλλο – ήταν το αγαπημένο της. Η Στέλλα του
είχε διδάξει τον σωστό τρόπο προετοιμασίας του τσαγιού. Λάτρευε το τσάι και για
εκείνη ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Πριν βάλει το νερό να βράσει, έπρεπε το
σπίτι να ήταν τακτοποιημένο και καθαρό. Οι κουρτίνες κλειστές, το πικ – απ σε
λειτουργία, αναμμένα κεριά και μαξιλάρια στο πάτωμα. Τον είχε πείσει πως με
εκείνον τον τρόπο θα καθάριζε η ψυχή τους, θα χαλάρωναν και θα συνέβαλε
σημαντικά στην ποιοτική ερωτική τους ζωή. Ουδέποτε – ούτε καν όταν έφυγε – δεν του
απεκάλυψε αν τον θεωρούσε καλό εραστή ή απλώς έναν καταναλωτή πράσινου τσαγιού
αναμειγμένο με τριαντάφυλλο.
Εκείνη βρισκόταν παντού. Στο νερό
που έβραζε, στο τσάι που βυθιζόταν μέσα στην τσαγέρα, στο άρωμα που αναδυόταν
στο δωμάτιο. Ναι, ήταν μέρες που του έλειπε. Τώρα ζει στην Τοσκάνη, ενδεχομένως
να απατά το τσάι με κάποια εκλεκτή ποικιλία κρασιού. Αν συμβαίνει αυτό, τι
είδους ιεροτελεστία να ακολουθεί; Να κάθεται στη βεράντα της και να απολαμβάνει
τη θέα στις κοιλάδες;
Βγήκε από το αυτοκίνητο. Η
κοπέλα του δευτέρου ορόφου πέταξε τα σκουπίδια στον κάδο, ο οποίος βρισκόταν
περί τα δύο μέτρα από το σταθμευμένο του αυτοκίνητο. Η «μουσικάντισσα» ήταν πάντα
κομψή, λιτή και περιποιημένη, όποτε έβγαινε από το σπίτι. Φορούσε ένα τζιν
παντελόνι, ένα τιρκουάζ πουκάμισο, λευκά πάνινα παπούτσια, τα μαλλιά της ελεύθερα
και ελαφρύ μακιγιάζ. Πλησίασε αποφασισμένος να της μιλήσει:
«Με συγχωρείτε…!»
«Παρακαλώ.»
«Είστε η
μουσικός που μένει στον δεύτερο;»
«Μάλιστα. Εσείς
ποιος είστε;»
«Είμαι
γείτονας.»
«Δε σας έχω
δει στην πολυκατοικία.»
«Γειτονιά δεν
είναι μόνο η πολυκατοικία σας. Μένω στο γωνιακό κτήριο.»
«Έχω την
εντύπωση πως κάπου σας έχω ξαναδεί… Ίσως, στο περίπτερο.»
«Στο σπίτι σας.
Είχα έρθει να ζητήσω ζάχαρη.»
«Στο δικό σας κτήριο,
να υποθέσω πως όλοι είναι διαβητικοί;»
«Αφορμή
έψαχνα. Θέλω να μάθω μουσική. Έψαξα για δάσκαλο, αλλά ούτε η κιθάρα, ούτε το
πιάνο είναι του στυλ μου.»
«Και τι
ταιριάζει στο στυλ σας;»
«Το σαξόφωνο.»
«Θα διαφωνήσω.
Έχετε λεπτά χείλη και κοντά δάχτυλα. Καλύτερα να ασχοληθείτε με κάποιο άλλο
πνευστό κατάλληλο για τα χαρακτηριστικά σας, όπως η τρομπέτα, η κορνέτα, το
κόρνο… το κόρνο… ναι, γιατί όχι; Το κόρνο είναι μιας πρώτης τάξεως επιλογή. Και
τώρα με συγχωρείτε, πρέπει να φύγω.»
«Μια στιγμή. Εσείς
δεν μπορείτε να με βοηθήσετε;»
«Εγώ ούτε
καθηγήτρια είμαι, ούτε παίζω κόρνο. Λυπάμαι.»
«Ίσως να τα
καταφέρω με το σαξόφωνο.»
«Μπορεί. Σας εύχομαι
να βρείτε κάποιον να σας διδάξει. Με συγχωρείτε, πρέπει να φύγω.»
« Έχετε
δοκιμάσει να διδάξετε;»
«Γιατί
επιμένετε;»
«Γιατί είναι
σημαντικό για μένα. Κανένα ωδείο δε δέχεται νέες εγγραφές, θα πρέπει να
περιμένω ως το Σεπτέμβρη και όσα δέχονται νέους μαθητές, έχουν ωράρια, τα οποία
δεν με βολεύουν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, ενώ εσείς μένετε εδώ και θα
μπορούσαμε να προσαρμόσουμε τις ώρες των μαθημάτων αναλόγως με το πρόγραμμά μου.»
«Και οι δικές
μου υποχρεώσεις; Αν δε με βολεύουν τα δικά σας ωράρια; Ακούστε, κύριε,
πραγματικά δεν έχω άλλο χρόνο να ασχοληθώ μαζί σας. Εγώ είμαι επαγγελματίας μουσικός.
Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω, θα ήταν να σας προσφέρω μια πρόσκληση για
τη συναυλία της συμφωνικής ορχήστρας. Παίζουμε σε δυο ημέρες στο Μέγαρο.»
Άνοιξε την
τσάντα της και έβγαλε την πρόσκληση. Του την προσέφερε με την ευχή για καλή
τύχη στην ανεύρεση δασκάλου μουσικής.
Άνοιξε την πόρτα του
διαμερίσματος. Δεν τον περίμενε κανείς. Ακόμα και μια λιβελούλα που είχε μπει
το προηγούμενο βράδυ από την μπαλκονόπορτα, είχε εξαφανιστεί. Πήγε στην
κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και έφαγε τα απομεινάρια της προηγούμενης ημέρας. Δυο
κομμάτια πίτσα, μισό πεϊνιρλί, λίγη νερουλιασμένη σαλάτα.
(συνεχίζεται)
