Μέρες τώρα σε σκέφτομαι. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που
μιλήσαμε. Είπα να σου στείλω ένα μήνυμα για να σου ευχηθώ καλό Σαββατοκύριακο,
αλλά κάτι το ‘να, κάτι τ’ άλλο… ξεχάστηκα.
Η ώρα περασμένη. Η
πόλη κοιμάται. Ενδεχομένως, το ίδιο κι εσύ.
Έχω κλείσει τα
αφτιά μου με τα ακουστικά και ακούω παλιά τραγούδια. Απόψε έφαγα φουντούνια.
Ρομαντικό, πλαστικό δείπνο για ένα άτομο.
Έβρασα λίγο τσάι να πιώ μέχρι να τελειώσει το πλυντήριο. Τα
τελευταία εικοσιπέντε λεπτά της πλύσης, μού φαίνεται πως περνούν βασανιστικά
αργά.
Είμαι κουρασμένη. Η διάρκεια του εικοσιτετράωρου ήταν πάντα ίδια ή
είναι αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας του ανθρώπου;
Απόλυτη ησυχία στη γειτονιά. Το μόνο που ακούγεται είναι το
στροβίλισμα του κάδου. Αισθάνομαι μια μικρή ενοχή – ίσως να ταράζει τον ύπνο
κάποιου.
Ξημερώνει Σάββατο. Στη μια λίστα σημειώνω όσα θα ήθελα να κάνω και
στην άλλη, όσα θα πρέπει να γίνουν. Πάντα νικήτρια είναι η λίστα των
υποχρεώσεων. Ναι, το λέω με παράπονο. Περιμένω εκείνο το Σάββατο που δε θα
χρειάζεται να κάνω τίποτα, παρά μόνο βόλτες και το μεγαλύτερο πρόβλημά μου να
είναι αν θα πιάσω τα μαλλιά μου κότσο ή αν θα τα αφήσω ανέμελα. Έλα, παραδέξου
το. Κι εσύ το ίδιο θέλεις.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία βραδινή έξοδο σε
νυχτερινό κέντρο. Δεν το αναφέρω -με νοσταλγία. Αναρωτιέμαι αν απόψε υπάρχουν
άνθρωποι που έχουν βγει να διασκεδάσουν ή αν δεν είμαι η μόνη που μετράει τις φυσαλίδες
των μπλε, πράσινων και κόκκινων κόκκων στις χίλιες στροφές.
