Η εποχή έχει αλλάξει. Οι ρυθμοί έχουν αλλάξει. Ο οργανισμός μας έχει
αλλάξει και από εκεί που ένας άνθρωπος εξήντα ετών χαρακτηριζόταν ως γέρος,
τώρα μαθαίνεις ότι πέθανε και λες: «Τι κρίμα! Νέος άνθρωπος…», άρα το
προσδόκιμο ζωής αυξάνεται (ή και όχι, δεν ξέρω.), η τεχνολογία έχει
αποθρασυνθεί τελείως, αφού σε λίγο καιρό με τις θέσεις εργασίας που θα
κλείνουν, θα περιμένουμε στα συσσίτια να μας δώσουν λίγο φαγητό τα ρομπότ. Και
μέσα σε όλη αυτήν την τρέλα, όπου θεωρητικά έχουμε τα πάντα και η ζωή μας έχει
γίνει ακόμα ευκολότερη χάρη στα χιλιάδες συστήματα και αυτοματισμούς, για ένα
παράδοξο λόγο δε μας φθάνει ο χρόνος.
Ο χρόνος μου είναι
λίγος έως ανύπαρκτος. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν ότι αν δεν έχεις
παιδιά και υποχρεώσεις, δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Πας στη δουλειά σου, κάνεις
το οκτάωρο σου, μαζεύεις το σπίτι σου να μη σε φάνε οι δεινόσαυροι (μπορεί να
έχουν εξαφανιστεί ως είδος, αλλά τίποτα δε σου εγγυάται ότι με τόσα μικρόβια
και βακτήρια που θα δημιουργήσουν αποικία κάτω από τη δική σου στέγη, δεν
υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να τους επαναφέρεις. Και όχι, δε θα είναι γλυκούλης
σαν τον Dino, αλλά σαν εκείνους τους
σαλιάρηδες από το Jurassic Park) και έπειτα έχεις όλον το χρόνο δικό σου. Να πας
βόλτα, γυμναστήριο, για beaute, για ψώνια και
γενικότερα, να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί.
Η μια
πραγματικότητα είναι αυτή. Η άλλη είναι ότι ακόμα κι αν δεν έχεις οικογένεια
και μένεις μόνος σου σαν το στάχυ – που λέει και το γνωστό άσμα – ή αν συζείς, και
δεν υπάρχουν παιδιά, δε σημαίνει ότι το μόνο σου πρόβλημα είναι τι ώρα θα πας
για μανικιούρ. Αναλόγως τη δουλειά, μπορεί να ξημεροβραδιάζεσαι εκεί, να
επιστρέφεις στο σπίτι για να διώξεις τα βακτήρια που έχουν κάνει κατάληψη, ώστε
να αποφύγεις τα χειρότερα (δηλαδή, τους δεινόσαυρους που λέγαμε παραπάνω) και
σου μένει ένα εξάωρο για να κάνεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου! Περίπου… γιατί
εκείνο το εξάωρο είναι συνήθως 01:00 – 07:00 ή 02:00 – 08:00 και κοίτα να δεις
γκαντεμιά: σε τούτη την πόλη (όπου σύμφωνα με τους διαφημιστές της, δεν
κοιμάται ποτέ), δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα ανοιχτό από όσα θα ήθελες. Δεν
μπορείς να πας για ψώνια, δεν μπορείς να πας στη βιβλιοθήκη, δεν μπορείς να
χαλαρώσεις σε ένα καφέ και να σου σερβίρουν καφέ, γιατί οι καταστηματάρχες
έχουν άποψη για τον δικό σου οργανισμό. Μετά τις δέκα το βράδυ, δε σερβίρουν
καφέ στις καφετέριες. Για να μην πάθουν τα νεύρα μας; Για να κοιμηθούμε
καλύτερα; Για να μας εκνευρίσουν; Μάλλον, το τελευταίο. Επίσης, εκείνο είναι το
μοναδικό εξάωρο που σου έχει απομείνει για να κοιμηθείς.
Φυσικά, υπάρχει και
μια ομάδα ανθρώπων με το δικό τους «κατηγορώ», γιατί ο λόγος που δεν
προλαβαίνεις να κάνεις τα πάντα, είναι είτε επειδή ο δείκτης νοημοσύνης σου
είναι χαμηλός, είτε επειδή είσαι ανοργάνωτος, είτε επειδή τα κάνεις όλα λάθος.
Αντί, λοιπόν, να σε βοηθήσουν βασιζόμενοι στη δική σου πραγματικότητα έχουν αυτό
το εξυπναδίστικο ύφος και μια υπόδειξη ανά περίπτωση, η οποία θα βοηθούσε αν
είχαν επίγνωση της καθημερινότητας σου.
Επομένως, μια είναι η λύση. Να
βρεθεί δωρητής. Ένας δωρητής χρόνου ή έστω οι επιστήμονες να βρουν τον τρόπο, ώστε η
κάθε μέρα να έχει σαράντα οκτώ ώρες, μήπως και προλαβαίνουμε να κάνουμε τα
βασικά.
Πλέον το ακριβότερο αγαθό είναι
ο χρόνος. Αν δεν έχεις το χρόνο, έχεις πίεση. Αν έχεις πίεση, δεν έχεις καλή
σωματική και ψυχική υγεία, αν δεν έχεις υγεία, δεν μπορείς να απολαύσεις όσα θα
ήθελες και η αλυσίδα συνεχίζεται.
Τικ – τακ… τικ – τακ… τικ – τακ…!
