"ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ"

Στίχοι: Δέσποινα Αλεξάνδρου

Πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα

σε μια μόνο στιγμή

χάνεται άλλοτε η αγάπη

κι άλλοτε τρέμεις

μήπως έρθει και σε βρει.

Έτσι και ‘γω δεν πίστευα ποτέ στο πεπρωμένο,

τα μάτια μου τα έκλεινα χωρίς να περιμένω.

Τα θαύματα δεν ήτανε ποτέ μες στο μυαλό μου

κι ο έρωτας αδύνατος στο μέλλον το δικό μου.

Εσύ όμως αρνήθηκες μια δεδομένη μοίρα,

περήφανα στεκόσουνα μέσα στην καταιγίδα.

Αυθόρμητα και δυνατά έκανες κάθε σου πράξη

με πάθος να στηρίζεται μονάχα στην αγάπη.

Μια συνάντηση τυχαία ήταν φως μου ικανή,

να οδηγήσει την καρδιά μου έξω από πρέπει και από μη.

Ένας κύκλος κάποτε έμεινε ανοιχτός,

λες και κάποιος φρόντισε να γίνει όλο αυτό.

Λένε πως η ζωή μας είναι πολύ μικρή,

μα εγώ από τότε που σε βρήκα, λες:

"νιώθω πάλι δυνατή."

Μπορεί είκοσι χρόνια να μοιάζουνε πολλά,

μα όπως βλέπεις μάτια μου μας έφεραν κοντά.

Δεν ξέρω τι θα γίνει ούτε πού θα βγει,

μα πάντα δίπλα σου θα στέκομαι μ' όλη μου την ψυχή.

Το φως στη βροχή

            Μεσημέρι. Μόλις είχε σταματήσει η βροχή. Έβγαλε δυο καρέκλες στο πλακόστρωτο και την περίμενε. Η απορρόφηση της φθινοπωρινής λιακάδας ήταν η αγαπημένη της συνήθεια. Όσο τα χρόνια περνούσαν εκείνος υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα, αλλά δεν της το απεκάλυψε ποτέ. Ο γιατρός του τού είχε απαγορεύσει να βρίσκεται σε μέρη με υγρασία για να μην επιδεινώνεται η κατάσταση της υγείας του, όμως εκείνος δεν τον υπάκουε. Προτιμούσε να υποφέρει από το να στερήσει από την αγαπημένη του τις βόλτες στη βροχή και – αργότερα, αν εμφανιζόταν ο ήλιος – τη χαρά της να τρέξει να καθίσει σε μια καρέκλα σχεδόν ξαπλωμένη, να κλείσει τα μάτια της, να ανοίξει την εσάρπα της, τα χέρια της ανάλαφρα να πέφτουν στα πλάγια και τα κύτταρά της να απορροφούν κάθε ηλιαχτίδα. Εκείνος καθόταν πάντα δίπλα της, της χάιδευε τα μαλλιά και της τραγουδούσε.

            Ο γάμος δεν ταίριαζε στη δική τους φιλοσοφία. Πέρασαν αρκετές δεκαετίες μαζί χωρίς επίσημα έγγραφα και κρίκους. Ζούσαν χωριστά, ζούσαν ο ένας για τον άλλον. Η κάθε συνάντηση τους είχε τη γλύκα των πρώτων ραντεβού και ο έρωτας δεν κατέληγε ποτέ σε συζυγική υποχρέωση, αλλά στην αρχέγονη κτηνώδη επιθυμία της κατάκτησης του σώματος του άλλου.

            Μεσημέρι. Τα κιτρινισμένα πλατανόφυλλα σκορπισμένα πάνω στο υγρό πλακόστρωτο. Σιγά – σιγά εμφανίζονταν οι πόνοι. Πήρε ένα παυσίπονο, άλειψε με αλοιφή τα πόδια του. Ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες του πάνω στις ξύλινες καρέκλες. Όλα σε ετοιμότητα για να την υποδεχτούν.

Μέσα από το λευκό φως εκείνη πλησίαζε αργά. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα. Είχε τυλίξει τους ώμους της με μια ισπανική εσάρπα και τα μαλλιά της πιασμένα κότσο. Του έδωσε ένα τρυφερό φιλί, της προσέφερε ένα ματσάκι ανεμώνες σε διάφορα χρώματα – τρελαινόταν για λουλούδια.

Κάθισαν στις καρέκλες. Άνοιξε την εσάρπα της, έσφιξε στην αγκαλιά της τις ανεμώνες και με το άλλο χέρι – εκείνο της καρδιάς – κράτησε το δικό του. Έκλεισε τα μάτια της. Απολάμβανε τη φθινοπωρινή λιακάδα όσο εκείνος της τραγουδούσε. Τα στήθη της έπαψαν να πάλλονται. Οι ανεμώνες έπεσαν από το χέρι της. Εκείνος έγειρε δίπλα της, τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά της, την έσφιξε στο κορμί του και καθώς ο ήλιος έλουζε το ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, της ψέλλισε:

«Το φως στη βροχή μου… Εσύ!»

Στην άσφαλτο

Ο Mitts ζωγραφίζει στην άσφαλτο και μας φτιάχνει τη διάθεση...

The Mask & The Mirror

Δάκρυα παντού. Στην ψυχή μου, στην καρδιά μου, στα μάτια μου.

Περπατάω ώρες ακούγοντας μουσική. Δε βοηθά.

Δεν μπορώ να τα κρύψω, δεν το θέλω, δεν το επιδιώκω, δε με ενδιαφέρει.

Αφήνω τα δάκρυα να κυλήσουν σαν ποτάμια ορμητικά.

Κάθαρση.

Δεν ξέρω αν έχει φεγγάρι απόψε.

Η θάλασσα ήρεμη και οι ψαράδες…εκεί. Περιμένουν να παγιδεύσουν τα θύματά τους.

«Ωραία βραδιά η αποψινή!», μου είπε χαμογελώντας ένας άγνωστος ποδηλάτης.

Δεν του απάντησα. Τον κοίταξα στα μάτια υψώνοντας το τείχος μου.

Σοβάρεψε και απομακρύνθηκε.

Γιατί δε με αφήνουν ήσυχη;

Τι ωραίο έχει μια βραδιά σαν την αποψινή;

Δρόμος, νύχτα… εκεί είναι η ζωή που αγάπησα.

Έχεις φάει από το ίδιο πιάτο με έναν άστεγο;

Έχεις δει τα μάτια ενός άντρα να σε κοιτάζουν, να σε ανυψώνουν, να σου δίνουν φτερά, να σε μεταμορφώνουν σε άγγελο ιερό και εσύ μέσα στον εγωισμό και την ανοησία σου να μην το αντιλαμβάνεσαι; Έτσι ωμά να τα τσαλακώνεις.

Σε έχει βασανίσει ένα «σε αγαπώ» που δεν είπες ποτέ;

Γιατί όταν σε χρειάζομαι πάντα φεύγεις;

Γιατί όταν σε θέλω δίπλα μου, με αφήνεις πάντα μόνη;

The Mask & The Mirror

(Πηγή Βίντεο: κανάλι Youtube - χρήστη Basiliki Moustaferi)

Οι νύχτες από δω και πέρα

Απόψε διαβάζουμε Κική Δημουλά:

«Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.»

 απόσπασμα από το ποίημα «Πληθυντικός Αριθμός»

Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές...