Σεπτέμβρης. Οι
άδειες τελειώνουν, τα σχολεία αρχίζουν, ήρθες πάλι κοντά μας.
Το καλό είναι ότι
επέστρεψες. Το κακό είναι ότι θα αρχίσεις πάλι τις γνωστές σου καφρίλες. Θα
οδηγείς σα να σου ανήκει ο κάθε δρόμος της πόλεως και αν κάποιος πεζός τολμήσει
να σου δείξει το Γρηγόρη στο φανάρι, θα του γαμήσεις το σπίτι (τόσο
προικισμένος!). Ποιος νομίζει πως είναι που θα σου κάνει και υποδείξεις;!
Θα πετάς τα σκουπίδια σου όπου να ΄ναι. Θα σπρώχνεις για να
περάσεις, γιατί δεν είσαι εσύ κανένας φλώρος, για να ζητήσεις συγγνώμη, ώστε να
σου κάνουν χώρο. Θα φτύνεις τη ροχάλα σου κι εμείς θα πρέπει να υποταχτούμε στη
μεγαλειότητα της χοντροκοπιάς σου. Θα πηγαίνεις βόλτες με τα παιδιά σου, θα
κάνουν αταξίες, θα υστεριάζεις και φυσικά, κανείς δε θα μπορεί να σε κρίνει,
γιατί είτε δεν έχουν παιδιά (άρα δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν) είτε καλά θα
κάνουν να κοιτάνε τα δικά τους. Τώρα αν τα δικά τους έχουν υιοθετήσει τον
πολιτισμό των γονέων τους είναι δικό τους πρόβλημα – όχι δικό σου.
Γύρισες. Επιτέλους!
Μας είχε λείψει η αστική σου γκρίνια. Στις επαρχίες οι άνθρωποι τα βλέπουν όλα
μαύρα, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, τα χωράφια τους δεν αποφέρουν όσα ήλπιζαν,
πλήττουν, βγαίνουν βόλτες και δε συναντούν σχεδόν κανέναν, γιατί όσοι
επισκέπτονται κάποια χωριά είναι απλώς παραθεριστές, οι οποίοι φεύγουν μαζί με
το καλοκαίρι. Εσύ, όμως είσαι εδώ. Στην πρωτεύουσα. Τρέχεις να προλάβεις το
τάδε και το δείνα, τις περισσότερες φορές από συνήθεια. Γκρινιάζεις για τα
πάντα, κυρίως επειδή η μίζερη ζωή σου ή ο αλαζονικός χαρακτήρας σου δε σου
επιτρέπουν να χαρείς όσα έχεις κι όσα δεν παρατηρείς. Και εκείνη η καημένη
κοινωνική παιδεία, έρπει. Κατώτερο επίπεδο και από τον μετροπόντικα. Προσπαθείς
να μας εντυπωσιάσεις και δεν έχεις ιδέα πώς να σταθείς, πώς να συμπεριφερθείς.
Οι κανόνες είναι για να τους παραβιάζεις. Μάλλον, δεν έμαθες ότι οι περισσότεροι
δημιουργήθηκαν για να συνυπάρχουμε αρμονικά. Δυσκολεύεσαι ακόμα και να
αντιληφθείς τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την ειλικρίνεια από την αγένεια.
Γύρισες. Άρα, αναρωτήθηκες
τι συνέβη όσο απουσίαζες;
Η Αθήνα ήταν
σχεδόν άδεια. Σχεδόν, γιατί είχαμε μείνει εμείς. Μερικοί – η γνωστή οπισθοφυλακή
– για να προσέχουμε την πόλη από τις λεηλασίες και κάποιοι άλλοι, γιατί
επιτέλους βρήκαμε την ησυχία μας.
Ο Αύγουστος· ένας μήνας
υπερεκτιμημένος. Αυτόν τον μήνα επιλέγεις πάντα για παραθερισμό με μια αποσκευή,
η οποία περιέχει όσα σε στρεσάρουν και εξαιτίας της ανικανότητας σου να τα
ξεφορτωθείς, τα κουβαλάς όπου σταθείς και βρεθείς. Και άλλοτε δραπετεύεις από
την ρουτίνα σου, και παρά την προχωρημένη σου ηλικία, συμπεριφέρεσαι σαν έφηβος
στην πενθήμερη.
Εμείς, λοιπόν, που μείναμε πίσω είχαμε μετατρέψει την Αθήνα σε μια
μικρή επαρχία. Χαμογελούσαμε, καλημερίζαμε ο ένας τον άλλον, ήμασταν ευγενικοί,
χαλαροί, δε φωνάζαμε, δε διαμαρτυρόμασταν όλη την ώρα ακόμα και για την μύγα
που τόλμησε να πετάξει εντός του οπτικού μας πεδίου και πλήτταμε και λίγο.
Και τώρα που επέστρεψες, σου ευχόμαστε καλό φθινόπωρο και πάλι μας βρίζεις.
Ωπα, ρε φίλε! Έκανες ένα μήνα διακοπές και δε σου έφθασε; Χαλάρωσε. Ο χρόνος
δεν είναι στατικός – είναι ποτάμι που κυλάει. Ένα καλοκαίρι ήταν από τα δεκάδες
που έχεις ζήσει. Ίσως, καλύτερο από τα προηγούμενα, αλλά τώρα μπήκε ο
Σεπτέμβριος. Πάμε για άλλα. Ήρθε η ώρα της δικής σου Πρωτοχρονιά και να κάνεις
μια νέα αρχή.
Καλό φθινόπωρο!
