Ζούμε στον αστερισμό του κορωνοϊού και έχουν συμπληρωθεί σχεδόν
δώδεκα ημέρες από τότε που οι περισσότεροι από εμάς βγήκαμε τελευταία φορά από
το σπίτι μας.
Το σπίτι μας είναι
ασφάλεια, άσυλο… το κάστρο μας, ο προσωπικός μας χώρος. Όταν μετακομίσαμε εδώ
το διαμορφώσαμε έτσι ώστε να νιώθουμε τη ζεστασιά του και να είναι κάτι οικείο,
κάτι δικό μας. Λειτουργικό και φωτεινό. Το δικό μας σπίτι όπου σιγά – σιγά θα
γέμιζε με τις κοινές στιγμές μας.
Θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που είχαμε
όταν κάναμε έρευνα για τα έπιπλα και τα αντικείμενα που θέλαμε να αγοράσουμε
πριν ακόμα βρούμε πού θα μείνουμε και χωρίς να έχουμε ιδέα πώς θα είναι το
εσωτερικό του και αν όλα αυτά που θέλαμε θα χωρούσαν, όμως είχαμε τη χαρά της
έναρξης της κοινής μας ζωής και όλο αυτό έμοιαζε με ένα όνειρο που αργά ή
γρήγορα θα έπαιρνε μορφή και θα ήταν η καθημερινότητα μας.
Και το σπίτι
βρέθηκε. Και ο χρόνος χάθηκε.
Η καθημερινότητα
μας είναι τέτοια που μας αναγκάζει να βρισκόμαστε πολλές ώρες εκτός σπιτιού και
να μην το χαιρόμαστε. Στη λίστα των υποχρεώσεων καταλαμβάνει τις τελευταίες
θέσεις. Αν δεν προλάβουμε να κάνουμε κάτι, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως οι
δουλειές του σπιτιού δεν τελειώνουν ποτέ και είναι οι μεγαλύτεροι σπασίκλες,
αφού εξαιτίας τους χάνουμε τη μισή ανεμελιά των Σαββατοκύριακων. Προτεραιότητα
έχουν όλα τα υπόλοιπα. Και ήρθε η εποχή που αναγκαζόμαστε να μένουμε εντός των
τοίχων ενός διαμερίσματος.
Η αιτία είναι
άσχημη, το αποτέλεσμα όχι και τόσο αρνητικό. Είναι από τις λίγες φορές που μου
δίνεται η ευκαιρία να βρίσκομαι στο χώρο μου, να μην
σπάω το κεφάλι μου για το τι θα φορέσω, να προγραμματίζω διαφορετικά το χρόνο
μου και να καταφέρνω να τελειώσω τα περισσότερα, να έχω ψυχική ηρεμία, απέχοντας
από στρεσογόνες καταστάσεις, να περνάω περισσότερο χρόνο με τον άντρα μου και αισθάνομαι
πως όταν τελειώσει όλο αυτό, θα επιστρέψουμε περισσότερο δημιουργικοί στην
καθημερινότητα μας.
Επίσης, διαβάζω ότι
ο πλανήτης έχει πάρει τα πάνω του από τότε που τα «orcs» (δηλαδή, όλοι εμείς)
μαντρωθήκαμε. Λένε πως έχει μειωθεί η ατμοσφαιρική ρύπανση, η πανίδα και η
χλωρίδα πήραν τα πάνω τους και έχουν ξυπνήσει με πολύ καλή διάθεση για να
υποδεχτούν την άνοιξη και τα φαντάζομαι όλα λουλούδια, φυτά, δέντρα, ζώα,
έντομα… να τεντώνονται για να ξεμουδιάσουν, να εισπνέουν το οξυγόνο και να
αισθάνονται πως η φύση αρχίζει να ορθοποδεί. Ίσως, μόλις ελευθερωθούμε εμείς οι
βάρβαροι να αρχίσουμε ξανά την καταστροφική συμπεριφορά, αλλά – αν είναι
αλήθεια – είναι κάπως ελπιδοφόρο να ξέρουμε ότι το ευρύτερο σπίτι μας αναγεννιέται
και ίσως, από εδώ και μπρος, να είμαστε πολύ προσεκτικοί όχι μόνο για να μην
εισβάλλουν οι ιοί στον οργανισμό μας, αλλά να φροντίζουμε με τον ίδιο τρόπο να
περιποιούμαστε και το σπίτι Γη, ώστε να μην είμαστε εμείς οι ιοί
που το μολύνουν.
