Μια φωτιά αναμμένη και γύρω της μια
παρέα που κάποτε υπήρξε νέα. Τώρα είχαν μόνο ιστορίες να αφηγηθούν.
Τα πρόσωπά τους θερμαίνονταν από τη ζεστασιά της. Μέσα στη σιγαλιά της νύχτας
ακούγονταν τα προσανάμματα που τα τσάκιζαν οι φλόγες και στην ξανθή της εστία σιγόκαιγαν
κούτσουρα και ασπρόμαυρες αναμνήσεις μιας νιότης που πέταξε, σα μικρό πουλάκι
μέσα από τη χούφτα τους.
Ένα μικρό πουλάκι που νοιαζόταν για το μέλλον, αδημονούσε να πετάξει όσο
ψηλότερα μπορούσε και ξεχνούσε να ρίξει μια ματιά στα τοπία που προσπερνούσε·
του αρκούσε που πετούσε.
Και ήρθε η μέρα και έφθασε εκεί που ήθελε και γύρισε το κεφάλι του να δει
τη διαδρομή που διέσχισε και πλέον τίποτα γνώριμο δεν είχε παραμείνει. Τα έσβησε
το ποτάμι του χρόνου και μη αντέχοντας να σηκώσει τον πόνο της νοσταλγίας, μια
θερινή νύχτα την τάισε στις φλόγες. Είχε μια
ελπίδα πως όταν η Σελήνη θα έδυε θα σκόρπιζε τις στάχτες και το βάρος θα
έφευγε από τη γερασμένη ψυχή εκείνου του άλλοτε μικρού πουλιού που διψούσε να
φθάσει σε μια κορυφή και στα μάτια των άλλων να φαίνεται αετός. Ξεχνούσε, όμως, πως αν είναι στη μοίρα σου γραφτό να
γεννηθείς σπουργίτι, δεν πεθαίνεις αετός.
