−Τι είναι αυτό που σου δίνει χαρά;

−Οι στιγμές…

…που εισπράττεις άπειρη αγάπη.

… που υπάρχει ένας άνθρωπος, στα μάτια του οποίου φαίνεσαι ξεχωριστή και εσύ θέλεις να του χαρίσεις τον κόσμο όλον.

…που ο ήρωας σου σε μαθαίνει να πετάς.

…που μέσα σε ένα τάπερ κρύβεται η φροντίδα.

…που η αδελφική σου φίλη μοιράζεται τη μεγαλύτερη της χαρά με σένα.

…που εξερευνείς τον κόσμο με το άτομο εκείνο της γνωστής κατηγορίας «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».

…που γνωρίζεις ανθρώπους, μαζί με τους οποίους βλέπεις τον κόσμο αλλιώς.

...έρωτα.

...δημιουργίας.

...προσφοράς.

...γέλιου.
...θαυμασμού.

...με αγαπημένα πρόσωπα.

Και ακόμα ομορφότερες στιγμές βρίσκονται καθ’ οδόν.

Θέλεις να πετάξουμε μαζί;

Να έχεις μια υπέροχη, μελωδική ημέρα!

[Πηγή βίντεο: Youtube - κανάλι χρήστη André Rieu]

Καμιά φορά…

…ταξιδεύω ως εσένα.

Περιμένω να μου χαμογελάσεις.
Να απορροφήσω την ενέργεια του γέλιου σου 
και να φύγω ξανά.

Καλή σου νύχτα!

Αυτές τις ημέρες…

μην ξεχάσεις να γράψεις γράμμα στον Άγιο Βασίλη.

Πού ξέρεις... μπορεί και να πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου.

Καλή σου νύχτα!

Πλατεία Κλαυθμώνος

Μεσημέρι.

Ένας μικρός περίπατος μέχρι τη στάση του λεωφορείου και στη διαδρομή ανακαλύπτεις όλα εκείνα τα κομμάτια που κάνουν την πόλη να μοιάζει ξεχωριστή κάθε στιγμή.

Αποχρώσεις, μέσω των οποίων δημιουργούνται οι αναμνήσεις…

Η ύλη και το συναίσθημα

            Η ώρα της μετακόμισης έφθασε. Το σπίτι γεμάτο αντικείμενα. Κάποια από αυτά έχουν προορισμό τα σκουπίδια και κάποια άλλα είναι κομμάτια, τα οποία θα ακολουθούν παντού και πάντα τον ιδιοκτήτη τους.

            Ανάμεσα τους αντικείμενα χρηστικά και αντικείμενα, τα οποία μέσα τους κρύβουν όλα τα συναισθήματα. Στιγμές, συζητήσεις, σκέψεις και όνειρα που μοιράστηκε κάποιος κάποτε.

            Το σπίτι αδειάζει. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κρατήσει και σχεδόν κανείς δεν ξέρει τις μικρές τους ιστορίες. Για τους άλλους, είναι ένα ποτήρι όπως όλα τα ποτήρια, ένα βάζο όπως όλα τα βάζα, ένα κουτί όπως όλα τα κουτιά, ένα κερί όπως όλα τα κεριά, ένα επιτραπέζιο όπως όλα τα επιτραπέζια… Κάτι αρεστό στο μάτι, κάτι χρηστικό δίχως καμία σημασία. Αν κάποια στιγμή καταστραφεί, αν τα κομμάτια του χαθούν, κανείς δε θα στεναχωρηθεί, γιατί κανείς δε θα ξέρει την πραγματική του αξία.

            Η αξία των πραγμάτων δεν είναι η επωνυμία της κατασκευάστριας εταιρείας, δεν είναι η τιμή τους, δεν είναι το έτος κατασκευής τους, ούτε η εμφάνιση τους. Η αξία των πραγμάτων είναι η σφραγίδα τους στις αναμνήσεις.

            Πόσοι μπορούν να αφουγκραστούν τις συνομιλίες, τα γέλια, τα δάκρυα, τον κόπο που κρύβονται πίσω από την ύλη; Πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν την αξία τους χωρίς να σκέφτονται το όφελος τους και να τα διατηρήσουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων; Πόσοι μπορούν να σεβαστούν τις επιθυμίες;

            Έρχονται ώρες που οι ζωές των ανθρώπων παραβιάζονται σε μια προσπάθεια ικανοποίησης του «υπερεγώ». Θέλουμε το ένα, θέλουμε το άλλο και καταλήγουμε στο βανδαλισμό.

            Τα πάντα μας φαίνονται ανούσια, θεωρούμε τους εαυτούς μας υπεράνω χρημάτων και υλικών, ενώ ταυτοχρόνως διατηρούμε μια απόμακρη θέση από τα συναισθήματα, τις ανάγκες των άλλων και όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε προσφέρει για να τους κάνουμε ευτυχισμένους. Και έρχεται μια μέρα που τίποτα δεν έχει σημασία και μέσα στη φρενίτιδα, τα πάντα πρέπει να πραγματοποιηθούν. Η γενναιοδωρία σε όλο της το μεγαλείο. Και όλα αυτά κυρίως για τη γαλήνη του δικού μας «εγώ». Μια αέναη προσπάθεια κατανόησης. Τα πάντα άνευ σημασίας τώρα πια και ο σεβασμός στην προσωπικότητα σχεδόν ανύπαρκτος.

Η Ανάνηψη

Η Άννυ πεσμένη στο πάτωμα. Στέκονταν όλοι από πάνω της, όμως εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να τη σώσει. Κοιτούσα το κορμί της ανήσυχος. Δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, μόνο ελάχιστα λεπτά. Γονάτισα δίπλα της, σήκωσα το κεφάλι της προς τα πίσω, πλησίασα το μάγουλό μου για να ελέγξω την αναπνοή της και κοίταξα αν κινείται το στήθος της. Τίποτα. Η Άννυ δεν αντιδρούσε.

Έκλεισα τη μύτη της, σφράγισα τα χείλη μου γύρω από τα δικά της, φύσηξα μέσα της. Ο θώρακάς της ανασηκωνόταν, αλλά όταν απομακρυνόμουν, έπεφτε ξανά. Προσπάθησα δεύτερη φορά. Καμία αντίδραση.

Ήθελα απεγνωσμένα να ζητήσω βοήθεια, όμως ήταν αδύνατον. Η βοήθεια για την Άννυ ήμουν μόνον εγώ.

Έχουν υπάρξει πολλές φορές που θέλησα να ζητήσω βοήθεια, αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε. Κι αν έβγαινε, νόμιζα πως δεν ήταν αρκετά δυνατή για να ακουστεί. Έπρεπε μόνος μου να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες. Δεν τα κατάφερνα πάντοτε, όμως ήμουν υποχρεωμένος να προσπαθήσω, όπως τότε που η Βιολέτα με εγκατέλειψε.

Συχνά μου παραπονιόταν για την αδιαφορία μου κι αν της έλεγα πως ήταν άδικη, μου απαντούσε πως θα έπρεπε να βρω ένα διαφορετικό τρόπο για να της δείχνω την αγάπη και το ενδιαφέρον μου, γιατί εκείνος που διέθετα δεν ήταν κατανοητός. Και τότε θυμόμουν τη μητέρα μου, όταν καμιά φορά τσακωνόμουν με τον πατέρα μου, μου ζητούσε να μην του θυμώνω, διότι μου είχε μεγάλη αδυναμία, απλώς δεν είχε τον τρόπο να μου το δείξει.

Δεν κατάλαβα ποτέ ούτε τον πατέρα μου, ούτε τη Βιολέτα, ούτε εκείνοι εμένα.

            Έφυγε. Θεώρησε ότι η φυγή της θα ήταν η ιδανικότερη λύση· χωρίς να το συζητήσουμε, χωρίς να θελήσει να προσπαθήσουμε ξανά. Ίσως να κουράστηκε, ίσως να ευθύνομαι κι εγώ που δεν έτρεξα πίσω της. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου και ούτε προφέρω συχνά το ρήμα «αγαπώ». Είναι βαρύ και μου προκαλεί δύσπνοια.

Με τα ακροδάχτυλά μου εντόπισα το κέντρο του θώρακά της και με τις παλάμες μου τη συμπίεζα. 1001…1002…1003…1004…1005.

Από την άλλη, μπορεί να ήταν σωστή η απόφασή της. Το σπίτι μου δεν είναι μεγάλο, ούτε πολύ μικρό, απλώς δεν έχω μάθει να το μοιράζομαι.

Η Άννυ συνέχισε να μην αντιδρά. Επανέλαβα τις συμπιέσεις 1001… 1002…1003…1004…1005.

Είναι ορισμένες φορές που βλέπω στο δρόμο ανθρώπους με βλέμμα σκοτεινιασμένο από τους προβληματισμούς τους και προσπαθώ να τους φανταστώ χαμογελαστούς. Κάνω την εικόνα στο μυαλό μου και μου φαίνονται όλοι όμορφοι. Εγώ δε γελάω συχνά – δε μου πάει. Μάλλον, οφείλεται στα μεγάλα μου χείλη που απλώνονται στις άκρες τους και κάνουν τα μάτια μου να φαίνονται κλειστά και να κρύβουν όλη τη λάμψη της χαράς.

1001… 1002…1003…1004…1005.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχω νιώσει μια μεγάλη συγκίνηση, μια μεγάλη χαρά. Οι ζωές των γύρω μου εξελίσσονται κι εγώ είμαι ακόμα στο μηδέν. Αν όχι στο μηδέν, σε ένα στάδιο πρώιμο που αρνούμαι να εξελίξω. Μάλλον, επειδή ποτέ δε νιώθω έτοιμος για μεγάλες αλλαγές.

Όταν ήμουν μικρός άρχισα να μαθαίνω σαξόφωνο, και κάπου στην εφηβεία, οι φίλοι μου και εγώ δημιουργήσαμε ένα συγκρότημα. Παίζαμε γνωστά κομμάτια, αλλά και δικές μας συνθέσεις.

Τελειώνοντας το σχολείο θα παίρναμε την Τσιγκολέλετα της θείας μου – ένα βανάκι σαν εκείνο που είχαν οι χίπις – και θα ταξιδεύαμε σε όλον τον κόσμο για να δώσουμε συναυλίες. Ο κόσμος θα μας λάτρευε και θα κερδίζαμε πολλά λεφτά για να υλοποιήσουμε όποια τρέλα μας ερχόταν στο μυαλό.

Εν τέλει, έγινα ζαχαροπλάστης για να συνεχίσω την παράδοση της οικογένειας. Η Τσιγκολελέτα πήγε για απόσυρση και το σαξόφωνο μου σκουριάζει στη θήκη του. Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια. Άλλοτε, επειδή δεν είχα παρέα και άλλοτε, επειδή δεν είχα αρκετά χρήματα. Ούτε γνώρισα πολλές γυναίκες. Τα σημάδια της ακμής συντελούν σημαντικά στην ασχήμια της εικόνας μου, παρόλο που μερικές με θεωρούν γοητευτικό.

Καμιά φορά, όταν βρίσκομαι σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, με ρωτούν πώς είναι η ζωή μου και προσπαθώ να τους πείσω πόσο ευτυχισμένος είμαι με τις επιλογές μου. Ύστερα, επιστρέφω στο σπίτι και σκέφτομαι πόσα χρόνια πήγαν χαμένα.

Άννυ, σε παρακαλώ, ανταποκρίσου!

1001…1002…1003…1004…1005…

1001…1002…1003…1004…1005…

Η Άννυ δεν ανταποκρίνεται. Η Άννυ δεν αναπνέει. Η Άννυ δε θα αναπνεύσει. Η Άννυ δε θα σωθεί. Η Άννυ είναι μια κούκλα εκπαιδεύσεως για καρδιοπνευμονική ανάνηψη.

Η άσκηση ολοκληρώθηκε. Σηκώθηκα και, καθώς κατευθυνόμουν προς την έξοδο του κέντρου, αναρωτήθηκα μήπως για να γίνει κανείς διασώστης άλλων ζωών, θα ήταν σοφότερο να αρχίσει από την ανάνηψη της δικής του.

Πηγή φωτογραφίας: meducation.gr