Η αντίστροφη
μέτρηση έχει ξεκινήσει. Σε σαράντα ένα λεπτά από τώρα θα ξημερώνει η νέα χρονιά
κι εγώ είμαι στο σπίτι με τον Αιμίλιο. Καθόμαστε μπροστά από τον υπολογιστή,
ακούμε τον ήχο της βροχής και τρώμε μακαρόνια με κιμά. Και όχι δε μιζεριάζουμε,
γιατί γράφουμε σε σένα και αυτό μας χαροποιεί.
Πριν από μερικές ώρες
ήμασταν με παρέα, στο Φάληρο, ανάμεσα στα χιλιάδες λαμπιόνια. Περάσαμε δίπλα
από τον Άγιο Βασίλη που μας καλούσε με το κουδουνάκι του για να μας μοιράσει
μπαλόνια, μελωδίες από ορχήστρες του κόσμου διάχυτες στο χώρο και κόσμος
αρκετός που απολάμβανε τον καφέ του και συζητούσε με την παρέα του.
Η αλλαγή του χρόνου
που όλοι προσμένουμε για τον απολογισμό του έτους που δύει, λες και η ζωή μας είναι
μια εταιρεία, λες και πρέπει να απολογηθούμε για όσα πράξαμε και είπαμε. Να
απολογηθούμε για ποιο λόγο; Από ανησυχία μήπως και δεν πήραμε το μάθημά μας;
Από ανασφάλεια μην τυχόν και δεν πληρώσουμε τα λάθη μας; Να απολογηθούμε για να
μη βρούμε κάρβουνο στην κάλτσα μας το πρωί;
Νόμιζα πως ο
απολογισμός γίνεται κάθε φορά που αισθανόμαστε πως πράξαμε με λανθασμένο τρόπο,
αδικήσαμε κάποιους ή επειδή τα πράγματα τελικά εξελίχθηκαν καλύτερα από τις προσδοκίες
μας και ναι, θα πρέπει σε αυτόν τον απολογισμό να ευχαριστήσουμε τη ζωή, τη
μοίρα, το Θεό ή τέλος πάντων όποιον ή ό,τι πιστεύουμε. Ακόμα κι εμάς τους ίδιους.
Γιατί όχι! Είχαμε τη θέληση, προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε. Μαγκιά μας στο
κάτω – κάτω. Δεν είναι κακό να μας επιβραβεύουμε πού και πού. Και έπειτα η
αλλαγή.
Η αλλαγή του χρόνου
που νομίζουμε πως ένα αόρατο κοντέρ μηδενίζει και ξεκινάμε από την αρχή. Την
ίδια αφετηρία που θέτουμε κάθε χρόνο (γυμναστήριο, δίαιτα, απεξάρτηση από τη
νικοτίνη, λιγότερο άγχος, πολλή ψυχαγωγία και μπλα… μπλα… μπλα…). Νέοι ρυθμοί,
νέα ζωή. Λες και όλη τη χρονιά περιμέναμε την αλλαγή για να αλλάξουμε κι εμείς.
Λες και μόλις ξημερώσει η 1η Ιανουαρίου, παύουμε να φλερτάρουμε με
το ψυγείο, αρχίζουμε τις προπονήσεις, πετάμε το τσιγάρο, δεν αγχωνόμαστε και
τρέχουμε από σουαρέ σε πάρτι και αντιστρόφως. Λες και με την ανατολή, θα
γεννηθούμε ξανά. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ κανείς που να θέλησε να αλλάξει τον
εαυτό του, τον τρόπο σκέψης του, τη στάση, την οποία έχει απέναντι στους ανθρώπους
και τα γεγονότα.
Η μακαρονάδα
τελειώνει. Ο Αιμίλιος νυστάζει. Εγώ δεν έχω να απολογηθώ για κάτι και η λίστα
μου είναι επιτυχώς συμπληρωμένη.
Το μόνο που εύχομαι
– όχι μόνο για μένα, αλλά και για σένα – είναι να κερδίσουμε το φλουρί της βασιλόπιτας
και να μας φέρει τύχη σε κάθε νέο μας ξεκίνημα.
Από τα βάθη της καρδιάς
μου, σε ευχαριστώ που αφιερώνεις χρόνο για να διαβάζεις τα κείμενά μου και σου
εύχομαι το 2019 να είναι η καλύτερη σου χρονιά!
