Ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης Κριστόμπαλ Κετγκλάς
ανακοίνωσε ότι τα γυρίσματα της νέας του ταινίας θα πραγματοποιηθούν σε
διάφορες χώρες της Μεσογείου και της Ιβηρικής Χερσονήσου. Όλοι οι άνθρωποι του
χώρου γνώριζαν ότι κανείς δεν συμμετείχε στις ταινίες του – όσο καταξιωμένος κι
αν ήταν – αν δεν περνούσε από οντισιόν.
Η
Μαρουλίτα έπρεπε πάση θυσία να έχει ένα ρόλο σε εκείνη την ταινία και αυτό ήταν
το μεγάλο στοίχημα για τον Βελισάριο, ο οποίος θα είχε και το ανάλογο κέρδος…
κάτι πολύ υψηλότερο από το σύνηθες.
Είχε
σπάσει τα τηλέφωνα όλη την ημέρα αναζητώντας τη μεγάλη ντίβα. Όταν επιτέλους
κατάφερε να την εντοπίσει, της ζήτησε να
συναντηθούν κατεπειγόντως στο γραφείο του.
Η
Μαρουλίτα ήταν πάντοτε συνεπής στις συναντήσεις της, όμως για έναν
απροσδιόριστο λόγο, εκείνη την ημέρα ερμήνευσε τη φράση «Έλα κατεπειγόντως!» ως
«Πέρνα από το γραφείο μου αν κάποτε βρεθεί στο δρόμο σου.» και εκείνον τον
έζωναν τα φίδια. Κοιτούσε διαρκώς το ρολόι που βρισκόταν στον τοίχο και ο
χρόνος κυλούσε αργά, σα να είχε πάρει ο ύπνος τον κούκο και δεν έβγαινε να
σημάνει το ακριβώς της ώρας. Δεν ήξερε σε τι οφειλόταν· στην αγωνία του ή στην
παλαιότητα της αντίκας;
«Πού είσαι; Αργείς;»
«Κλείσε το τηλέφωνο. Μόλις μπήκα στο κτήριο.»
Ο Βελισάριος τινάχτηκε από την καρέκλα, έτρεξε να
ανοίξει την πόρτα. Στάθηκε μπροστά στον ανελκυστήρα περιμένοντας να ανέβει ο
θάλαμος.
«Μα, πού είσαι τόση ώρα!;»
«Χρυσέ μου, γιατί είσαι τόσο αναστατωμένος; Ήρθα όσο
πιο γρήγορα μπορούσα.»
«Από πού; Από τη Ρώμη αεροπορικώς; Σε περιμένω σχεδόν
δυο ώρες.»
«Υπερβολές…! Παράγγειλέ μου ένα εσπρεσσάκι. Όχι, όχι,
ένα πράσινο τσάι καλύτερα… όχι, ένα αμαρέτο.», κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα.
«Δεν παραγγέλνω τίποτα. Πρώτα θα μιλήσουμε. Έχουμε
πολλή δουλειά!», της απάντησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
«Πρώτα θα σου πω εγώ. Ξέρεις πού ήμουν εχθές το
βράδυ;»
«Το πόσο δε με νοιάζει σου το έχω πει;»
«Η γειτόνισσα μου η κυρία… – δε θυμάμαι το επίθετό της,
Μέλπη είναι το μικρό της – μου έκανε προξενιό με διάκο. Καλέ, το πιστεύεις; Με
διάκο! Μάλλον, προσπαθεί να με βάλει στο σωστό δρόμο, γιατί από τότε που τους
χάρισα το κόκκινο, δαντελωτό νυχτικάκι μου – θυμάσαι, εκείνο το βράδυ που επέστρεψα από το Παρίσι – με θεώρησε εξ’ όλης. Γραίες, τι περιμένεις! Και μη
φανταστείς πως ήταν κανένα φτηνιάρικο. Όσο είναι η σύνταξή της ήταν η τιμή του,
αλλά ξέρει να εκτιμά ο κόσμος;! Τέλος πάντων, πλήττω θανάσιμα αυτήν την περίοδο.
Τελείωσαν και οι παραστάσεις… βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια και είπα να βγω μαζί
του.», έβγαλε τη βεντάλια από την τσάντα και άρχισε να κάνει αέρα, «Ήμουν
αποφασισμένη να πω ότι δεν ταιριάζουμε είτε ήταν ανοιχτόμυαλος, είτε κοιμόταν
και ξυπνούσε με το προσευχητάρι. Με φαντάζεσαι παπαδιά; Εγώ δεν μπορώ να
αποχωριστώ την αποτρίχωση. Και εκείνο το κοτσάκι, ασορτί με την φούστα σε
ντεσέν τέντας και την μπλούζα – γκιλοτίνα, δε μου πάει καθόλου. Κοίτα, αν τον
έβλεπες σε φωτογραφία, ήταν ένα μπρουτάλ, όμορφο αρσενικό. Μόλις τον γνωρίσεις,
καταλαβαίνεις πόσο κό…»
«Ο Κετγκλάς ξεκινάει οντισιόν.»
«Τι σχέση έχει αυτό;»
«Είναι ο σοβαρός λόγος που σου έλεγα.»
«Χμ… και ποιος είναι αυτός; Τον ξέρει η μάνα του;»
«Και η δική του, και η δική σου… και εκατομμύρια άλλα
άτομα στον πλανήτη. Συγκεντρώσου λίγο. Μιλάμε για τον Κριστόμπαλ Κετγκλάς. Το
καταλαβαίνεις; Αν περάσεις την οντισιόν και σου δώσει έναν ρόλο… έναν
οποιοδήποτε ρόλο, ακόμα και κομπάρσου, σε μαθαίνει όλος ο πλανήτης.»
«Βελισάριε, ο πλανήτης με ξέρει.», σηκώθηκε από τη
θέση της, έκλεισε την βεντάλια της και συνέχισε χτυπώντας το χέρι στο γραφείο:
«Η Μαρουλίτα Χατζηστυλιανού – Πο δεν έχει γεννηθεί
κομπάρσα, μικροαστέ! Ως εδώ. Απολύεσαι!»
Έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.
(συνεχίζεται…)
