Και σιγά - σιγά ξεκινάμε τη μέρα μας...

Αν το στυλ σου ροκάρει…

Προσωπικά, έχω αποφασίσει ότι η τηλεόραση, ως συσκευή, δεν ταιριάζει στη διακόσμηση του σπιτιού μου και είναι ένα περιττό έξοδο. Έπειτα από την ολιγοήμερη φιλοξενία μου σε οικογενειακό σπίτι, κατάλαβα τι έχανα τόσο καιρό. Και δεν το αναφέρω υποτιμητικά. Δεν ανήκω σε εκείνους που την κράζουν, αλλά έχουν άποψη για κάθε εκπομπή και σειρά. Μου αρέσει να ενημερώνομαι και να ξέρω λίγο – πολύ τι υπάρχει, ασχέτως αν δεν τα παρακολουθώ. Κουβέντα να γίνεται!

Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, παρακολουθούσα με μανία (πώρωση, θα έλεγα!) τις εκπομπές μόδας. Τρελαίνομαι για το My Style Rocks που υποτίθεται ότι τα κορίτσια, τα οποία συμμετέχουν στο παιχνίδι – διαγωνισμό, έχουν ένα ξεχωριστό στυλ και θέλουν να κάνουν προτάσεις σε εμάς που έχουμε αρκεστεί στον βασικό τρόπο ντυσίματος ή στα σετ βιτρίνας.

Οι περισσότερες από αυτές έχουν αποφασίσει σε ποιο κοινό απευθύνονται και αυτό σίγουρα δεν είναι η μέση Ελληνίδα. Γιατί ποια μέση Ελληνίδα θα πάει σε πάρτι του προέδρου κάποιας ευρωπαϊκής χώρας; Ποια μέση Ελληνίδα θα είναι κάθε εβδομάδα καλεσμένη σε πάρτι ή μνημόσυνο κάποιου σπουδαίου διεθνούς φήμης σχεδιαστή, στις Κάννες ή σε φωτογράφιση περιοδικού; Σχεδόν όλες οι ιδέες τους (concepts – pou leme kai sto Ellada) είναι για έναν κόσμο διαφορετικό από την καθημερινότητα των γυναικών, οι οποίες τις παρακολουθούν. Σχεδόν καμία δεν έχει προτείνει ένα στυλ για να πάμε στο σούπερ – μάρκετ, να παρευρεθούμε σε μια οικογενειακή γιορτή, για να πάμε το παιδί στο σχολείο, για να πάμε σε μια βάπτιση, ένα γάμο ως απλές καλεσμένες, καμία δεν έχει προτείνει ένα στυλ ντυσίματος για να πάμε στη δουλειά ως απλές υπάλληλοι (βασικά, δεν καταδέχονται να είναι κάτι λιγότερο από διευθύντρια ή σχεδιάστρια ή πρόεδρος εταιρείας και τα λοιπά). Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν και κοπέλες, οι οποίες θα πάνε στον κινηματογράφο, σε κάποιο εστιατόριο ή καφέ. Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι αδιάφορα μπροστά στην ιδεάρα:

«Λοιπόν, εμένα έχουν έρθει οι παλιές μου συμφοιτήτριες από το Πανεπιστήμιο και πάμε βόλτα στην Αθήνα να δούμε την Ακρόπολη, την Πλάκα και να πιούμε ένα ποτάκι και να πούμε τα νέα μας, για τα παιδιά τους, που έκαναν κι εκείνες παιδιά, έκανα κι εγώ παιδί…»

Η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να εννοεί ότι θα δουν την Ακρόπολη από τον πεζόδρομο της οδού Διονυσίου Αεροπαγίτου, αλλά εφόσον οι φίλες της θα έρθουν από το εξωτερικό (όπως η ίδια δήλωσε στη συνέχεια) το πιθανότερο είναι να θελήσουν να ανέβουν στον βράχο και να επισκεφθούν τα μνημεία που βρίσκονται εκεί.

            Θα ήθελα να την ενημερώσω, έστω και καθυστερημένα, ότι η πλειονότητα των τουριστών θέλουν να επισκεφθούν την Ακρόπολη, αφενός επειδή είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος και αφετέρου δεν ξέρουν αν θα έχουν την ευκαιρία να ταξιδέψουν ξανά στην Ελλάδα και για το λόγο αυτό, προσπαθούν να δουν όσα περισσότερα μέρη μπορούν. Δε λέω ότι όλοι ξέρουν την αξία της ή αγαπούν την ιστορία. Πολλοί από αυτούς θέλουν να πάνε μόνο και μόνο για το instagram ή για να λένε στους φίλους τους ότι ήρθαν στην Ελλάδα και πήγαν στην Ακρόπολη. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι.

            Εάν οι φίλες της συγκεκριμένης παίκτριας ήρθαν στην Ελλάδα και θα πάνε βόλτα στο κέντρο για να δουν την Ακρόπολη και την Πλάκα, το πιθανότερο είναι να θελήσουν να ανέβουν και στον Ιερό Βράχο. Η απορία που έχω είναι αν έχει ανέβει πότε στην Ακρόπολη, γιατί το γοβάκι που επέλεξε, είναι ιδανικό για χορό, όμως όχι για αναρρίχηση. Εδώ, κυρία μου, εμείς ανεβήκαμε με τα αθλητικά και κοντέψαμε να μετρήσουμε τα μάρμαρα ένα προς ένα κι εσύ με το γοβάκι θα φθάσεις στον Παρθενώνα;

            Δε λέω, πολλές ισχυρίζονται ότι περπατάνε καλύτερα με τα τακούνια και μπράβο τους! Ειλικρινά τις θαυμάζω. Θα ήθελα, όμως να τους υπενθυμίσω ότι το πιθανότερο θα είναι να μη βρίσκεται κάποιος πίσω τους για να κρατάει τα μπόσικα.

Το πρόβλημα δεν είναι τι φοράνε εκείνες, το πρόβλημα είναι ότι κάνουν πρόταση σε εμάς. Πρόταση το γοβάκι για μια βόλτα στην Ακρόπολη και την Πλάκα. Να έρθει στην Αθήνα για πρώτη φορά μια κυρία από την επαρχία που έχει ακούσει ότι μπορεί να πάει εκεί με το χαμηλό τακούνι και – αν εξαιρέσουμε την Πλάκα, όπου δεν είναι δα και τόσο δύσκολο – στην Διονυσίου Αεροπαγίτου να δω τι θα κάνει που (με το συγκεκριμένο είδος υποδήματος) περπατάνε όλες τρεκλίζοντας, σα να σιχαίνονται την ύπαρξη του ίδιου του πεζοδρόμου.

            Εν τω μεταξύ, έχουν πάει όλες για να κριθούν και οι περισσότερες δε δέχονται την κριτική. Δεν είναι υπέροχες;! Για να μη σχολιάσω το γεγονός ότι υπάρχουν διαγωνιζόμενες που είναι ακριβώς αυτό που λέει η φράση:

«Άλλα λέει η θειά μου, άλλα ακούν τ’ αυτιά μου.»

Με τρελαίνει που όταν τις κρίνουν οι συμπαίκτριες τους, απαντούν με τις εξής ατάκες:

«Δεν καταλαβαίνουν όλοι το στυλ μου.», ή

«Ο καθένας έχει την άποψή του.», ή

«Εμένα μου αρέσει.»

Προφανώς, σου αρέσει και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο το φόρεσες. Και ναι, υπάρχει μια περίπτωση το στυλ σου να το καταλαβαίνεις μόνο εσύ, όπως υπάρχει και η περίπτωση αυτό που για κάποιον είναι στυλ, για κάποιον άλλον να είναι κιτς. Επίσης, δε μας ενδιαφέρει αν σε καταλαβαίνουν οι άλλοι ή όχι. Έχεις πάει για να κριθεί η εικόνα σου. Είτε σου αρέσει η κριτική είτε όχι, άκουσέ την και μετά πέτα τη στα σκουπίδια. Δεν έγινε και τίποτα. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι όλοι έχουμε από μια… γνώμη. Αν και μεταξύ μας, πιστεύω πως ορισμένες εμφανίσεις δε θα τις φορούσαν κάπου έξω ούτε οι ίδιες.

            Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι φοράνε πολύ συχνά πέδιλο με καλτσάκι ή καλσόν και θεωρείται πρόταση, αλλά όταν βλέπαμε τουρίστα με σανδάλι και κάλτσα, γελούσαμε – γιατί τέτοιοι είμαστε.

            Φυσικά, το τελειότερο όλων είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν, γιατί – για κάποιο λόγο – νομίζουν πως στο σπίτι τους παρακολουθεί η Σίλια Κριθαριώτη. Να παρακολουθεί την εκπομπή η θεία μου η Μελπομένη και να ακούει μια που φοράει τριάντα πέντε πουκάμισα και είκοσι μπλούζες να της μιλάει για το σωστό layering στο outfit με το lurex cropped top πουλόβερ, το οποίο ταιριάζει υπέροχα με το concept και η θεία μου να την κοιτάζει απορώντας τι στο καλό έπαθε η κοπελίτσα και μιλάει έτσι.

Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν υπήρξαν λίγες οι φορές που ένιωσα πως τόσο καιρό ζούσα πίσω από τον ήλιο. Χάρη σε εκείνες έμαθα νέες λέξεις και τάσεις. Και κάπως έτσι ελπίζω μια μέρα από “βασική”, να φθάσω σε ένα επίπεδο που το στυλ μου θα rock – άρει!