Τα Χριστούγεννα έχει την τιμητική του ο Άγιος Βασίλης και το Πάσχα
τα σημαντικότερα πρόσωπα είμαστε εμείς, οι ανάδοχοι… Άντε και τα Πάθη του
Ιησού.
Η απόφαση να γίνω
νονά, δεν ήταν για να βγάλω μια υποχρέωση, ούτε επειδή το ζευγάρι δεν έβρισκε
κάποιον να του βαπτίσει το παιδί, ούτε επειδή δεν έχω δικά μου παιδιά. Δέχτηκα
να γίνω νονά, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί είναι ένας πολύ σημαντικός ρόλος εφ’
όρου ζωής. Ένα ζευγάρι εμπιστεύεται το παιδί του σε έναν άνθρωπο που θεωρεί
άξιο για τη διαπαιδαγώγηση του. Επί της ουσίας αυτός είναι ο ρόλος των νονών·
να το αγαπούν, να περνούν ποιοτικό χρόνο με το παιδί και να φροντίζουν να
μαθαίνει τις αξίες της ζωής.
Και από εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα.
Θα ερχόταν στον κόσμο το παιδί της καλύτερής μου φίλης, ένα πλάσμα
που θα με αποκαλούσε «νονά», το οποίο είναι καλύτερο – τουλάχιστον ηχητικά –
από το «θεία». Θα γινόμουν η πνευματική του μητέρα, η νεράιδα του (ξέρεις,
εκείνη η παχουλή κυρία, με το ραβδάκι, το μακρύ φόρεμα και την κολοκύθα). Η
φίλη του, με την οποία θα μοιράζεται στιγμές, χαρές και προβληματισμούς. Θα του
μαθαίνω καινούργια πράγματα, θα περνάμε χρόνο μαζί, θα παίζουμε, θα
δημιουργούμε και αν κάτι πάει στραβά, με το μαγικό μου ραβδάκι θα διώχνω τα
αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να του προκαλεί.
Και όλο αυτό δεν
έμεινε στο μυαλό μου ως το ιδανικό σενάριο σε μια τσιχλόφουσκα. Γεννήθηκε το
Καραμελάκι μου, το πιο γλυκό πλάσμα στη ζωή μου, με το οποίο παίζουμε, πάμε βόλτες,
φτιάχνουμε κατασκευές, συζητάμε, εξερευνούμε την πόλη, μαθαίνουμε καινούργια
πράγματα.
Η βαφτιστήρα μου εκτός
του ότι είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου, είναι ένα χαρισματικό πλάσμα,
γεννημένο με άστρο και ξεχωριστό (αντικειμενικά μιλώντας) και θέλω να της
χαρίζω τα πράγματα που της ταιριάζουν. Να είναι ξεχωριστά και πρωτότυπα. Όχι
ακριβά, αλλά γουστόζικα. Και κάπου εδώ ξεκινά το δικό μου δράμα.
Κάνοντας μια βόλτα
στα μαγαζιά για τα πασχαλινά της δώρα, διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι τόσο
ωραίο και καλό για το δικό μου βαφτιστήρι.
Αισθάνομαι πως οι εταιρείες το έχουν χάσει λίγο. Οι λαμπάδες έχουν
παιχνίδια επάνω, τα οποία αν αφαιρέσεις, μένει ένα λευκό κερί. Σκέτο. Σα
να λέμε ότι το κάθε παιδί, θα βγάλει το παιχνίδι, γιατί σιγά μην έχει την
υπομονή να κρατήσει τη λαμπάδα στολισμένη μέχρι το βράδυ της Αναστάσεως και θα
εμφανιστεί με ένα κερί λευκό. Φυσικά, η Ανάσταση δεν είναι για να επιδείξουμε τις
λαμπάδες… αν είσαι ενήλικας. Τα παιδιά, όμως που δεν καταλαβαίνουν για ποιο
λόγο βρίσκονται εκεί, κοιτάζουν τι λαμπάδα κρατάει ο διπλανός. Κι ενώ, δε μου
αρέσουν οι λαμπάδες – παιδική χαρά, θέλω το κερί να έχει το κάτι ξεχωριστό ή να
είναι ανάγλυφες.
Οι πωλήτριες έχουν μια τάση να ρωτάνε το φύλο και την ηλικία του
παιδιού. Και μόλις τους λες ότι πρόκειται για μικρό κοριτσάκι, αρχίζουν τα
χαζοχαρούμενα, τα οποία έχουν μόνο ένα χρώμα· το ροζ. Δεν αρέσουν σε όλα τα παιδάκια
τα ίδια πράγματα. Ακόμα και σε αυτήν την ηλικία έχουν προσωπικότητα. Το τι
λαμπάδα με κούκλες, παπάκια, αρκουδάκια και λοιπά στολιδάκια μου έδειξε, ενώ
ήμουν ξεκάθαρη ότι ήθελα μια κομψή, ρομαντική και κυρίως κερί με προτίμηση στο
ανάγλυφο για να μην είναι σκέτο, εκείνη είχε κολλήσει στα παπάκια. Θύμησέ μου,
για ποιο λόγο οι πωλήτριες δε μας αφήνουν να ψάξουμε με την ησυχία μας και όταν
τις χρειαζόμαστε πετάνε χαρταετό;
Συνέχισα με την
αγορά των παπουτσιών και των ρούχων. Σχεδόν όλα τα σχέδια είναι μικρογραφία των
ρούχων που φοράνε οι ενήλικες γυναίκες. Μάλλον, είναι η νέα τάση η κόρη να
φοράει τα ίδια με τη μαμά. Είναι δυνατόν τα μικρά κοριτσάκια να ντύνονται σα μικρομέγαλα;
Και στατιστικά να το δεις, τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους θα τα περάσουν
ως ενήλικες, επομένως για ποιο λόγο να μη ζήσουν την ηλικία τους και τα
κορίτσια να ντύνονται ως κορίτσια και όχι ως σταρλέτες. Πλέον τα ρούχα για τα
τετράχρονα είναι γεμάτα τούλι και παγέτα, λες και ετοιμάζονται για το γκαλά του
πρέσβη. Ξέρεις, εκείνου με τα σοκολατάκια. Και όσα ρούχα είναι παιδικά, μπορούν
να τα φορούν όταν πάνε στην παιδική χαρά, στο σχολείο, αλλά τίποτα δεν είναι
αρκετά καλό για να είναι δώρο από τη νονά τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τι
κάνουμε; Θα σου απαντήσω εγώ, αγαπητέ μου αναγνώστη, την καρδιά μας πέτρα και σκεφτόμαστε
το πρακτικό κομμάτι. Εφόσον μερικές είμαστε «γιωτούδες» στη ραπτική, αγοράζουμε
πράγματα που είναι χρήσιμα για την καθημερινότητα τους. Πού είναι οι εποχές που
οι νονές πήγαιναν στα βαφτιστήρια με τα καλά τα ρούχα και τα λουστρινάκια;! Δε
θα αγόραζα λουστρίνια. Τρόπος του λέγειν. Μολονότι, βρέθηκα, που λες, εκεί,
μπροστά στη βιτρίνα να κοιτάζω με θλιμμένο βλέμμα τα προϊόντα που απείχαν πολύ
από εκείνο που φανταζόμουν ως δώρο για το κορίτσι μου, έπειτα από αρκετή
προσπάθεια, τις θερμίδες μου να πεθαίνουν μια προς μια στα στενοσόκακα του
ιστορικού κέντρου και να λιώνουν οι σόλες στους διαδρόμους των πολυκαταστημάτων,
βρήκα το ένδυμα και το υπόδημα και ήρθε η ώρα για το τσουρέκι και το αβγό.
Με το τσουρέκι όλα καλά. Ευκολάκι. Πήγα στο φούρνο, πήρα ένα με
γέμιση σοκολάτα – καρύδι, το έσβησα από τη λίστα και συνέχισα με την αναζήτηση
του αβγού.
Επικρατεί στην
αγορά η τάση με τα στολισμένα με ζαχαρόπαστα αβγά, αλλά υπάρχουν και τα
παραδοσιακά σοκολατένια. Σοκολατένια κουνελάκια, αβγουλάκια, κοκοράκια. Και
ενώ, αυτά έχουν υποκοριστικά ονόματα, οι τιμές τους είναι όλες στον υπερθετικό
βαθμό. Ναι, κατανοώ ότι ο ζαχαροπλάστης έχει κουραστεί και έχει περάσει ώρες στο
εργαστήριο για την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων και διαφορετικών σχεδίων, όμως παιδιά,
να χαλαρώσουμε λίγο. Μιλάμε για ένα γλύκισμα, το οποίο θα καταναλωθεί σχετικά
άμεσα, δεν είναι συλλεκτικό, να το βάλεις στη σερβάντα μέχρι να σβήσει ο Ήλιος!
Και τέλος πάντων, δημιουργήθηκε με τη βοήθεια κουπάτ. Κανένα ζαχαροπλαστείο δεν
προσέλαβε τον Βαρώτσο για να μετατρέψει τη σοκολάτα σε γλυπτό! Άσε που αν ήταν
τόσο δύσκολο για τους επαγγελματίες, σιγά μην έφτιαχναν τόση ποσότητα προς πώληση.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τη δουλειά τους, ούτε την ωραία εμφάνιση, ούτε την
ποιότητα των προϊόντων τους, αλλά μιλάμε για σοκολάτα. Απλή σοκολάτα,
προερχόμενη από κακαόδεντρο, όχι για διαμάντια που βρήκαν στα αδαμαντορυχεία της
Αφρικής και τα στόλισαν στις βιτρίνες καμουφλαρισμένα ως λαγουδάκια. Εκτός κι
αν στην τιμή συμπεριλαμβάνονται και τα οδοιπορικά του κακάου μέχρι να φθάσει στην
Ελλάδα με ιδιωτικό αεροπλάνο και συμπεριλαμβάνεται η ναύλωση και η κηροζίνη.
Τέλος πάντων, με
αυτά, με εκείνα και ένα υπογλώσσιο κατάφερα να ολοκληρώσω τις πασχαλινές αγορές
για το Καραμελάκι μου.
Με έπιασε η βροχή
στο δρόμο, η ομπρέλα ήταν μικρή και οι σακούλες έπιαναν περισσότερο χώρο και από
την περιφέρεια μου. Πού να χωρέσουμε όλοι κάτω από το μικροσκοπικό μου
ομπρελίνι!; Στάθηκα στην άκρη του δρόμου, αναζητώντας ταξί, και τις σταγόνες της
βροχής να λεκιάζουν τις χάρτινες σακούλες με τα δώρα της μικρούλας μου. Κάνω
νόημα σε ένα ταξιτζή και δε φτάνει που δε σταμάτησε, οδηγούσε σαν τρελός και το
δεξί μπατζάκι του παντελονιού μου είχε πλέον wet look. Δεν τον σιχτίρισα, καθότι δεν ταιριάζει στο image μου και μια που είχαν τελειώσει τα υπογλώσσια, είπα να είμαι ζεν μη
μας βρουν τίποτα χειρότερα μέρες που είναι.
Ε, με τα πολλά
κατάφερα να φθάσω στο σπίτι. Ο συναμοράτος μου με υποδέχτηκε με μια αγκαλιά και
μια ερώτηση:
«Μήπως το παρακάνεις;»
Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να ρωτήσω εσένα:
Ο νονός ή η νονά δεν σου έκανε δώρα το Πάσχα; Ή μήπως εγώ ήμουν το
κακομαθημένο της νονάς μου, η οποία ακόμα και σήμερα, μού φέρνει λαμπάδα:
Ίσως, πάλι υποσυνείδητα να θέλω να γίνω σαν τη δική μου νονά, γιατί
είμαι από εκείνους τους τυχερούς που έχουν την καλύτερη νονά του κόσμου! Και
είναι η καλύτερη νονά του κόσμου, γιατί μου αφιερώνει χρόνο, συζητάμε, έχω
μάθει από εκείνη, με αγαπάει και με έχει πάντα στη σκέψη της.
Από εκείνη έμαθα τι σημαίνει να είσαι νονά και θα ήθελα όταν μεγαλώσει το
Καραμελάκι μου, να νιώθει ότι υπήρξα μια καλή νονά για εκείνο. Και γιατί όχι, η
καλύτερη νονά του κόσμου (πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το ψώνιο. Γνωστό αυτό).
