Η ύλη και το συναίσθημα

            Η ώρα της μετακόμισης έφθασε. Το σπίτι γεμάτο αντικείμενα. Κάποια από αυτά έχουν προορισμό τα σκουπίδια και κάποια άλλα είναι κομμάτια, τα οποία θα ακολουθούν παντού και πάντα τον ιδιοκτήτη τους.

            Ανάμεσα τους αντικείμενα χρηστικά και αντικείμενα, τα οποία μέσα τους κρύβουν όλα τα συναισθήματα. Στιγμές, συζητήσεις, σκέψεις και όνειρα που μοιράστηκε κάποιος κάποτε.

            Το σπίτι αδειάζει. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κρατήσει και σχεδόν κανείς δεν ξέρει τις μικρές τους ιστορίες. Για τους άλλους, είναι ένα ποτήρι όπως όλα τα ποτήρια, ένα βάζο όπως όλα τα βάζα, ένα κουτί όπως όλα τα κουτιά, ένα κερί όπως όλα τα κεριά, ένα επιτραπέζιο όπως όλα τα επιτραπέζια… Κάτι αρεστό στο μάτι, κάτι χρηστικό δίχως καμία σημασία. Αν κάποια στιγμή καταστραφεί, αν τα κομμάτια του χαθούν, κανείς δε θα στεναχωρηθεί, γιατί κανείς δε θα ξέρει την πραγματική του αξία.

            Η αξία των πραγμάτων δεν είναι η επωνυμία της κατασκευάστριας εταιρείας, δεν είναι η τιμή τους, δεν είναι το έτος κατασκευής τους, ούτε η εμφάνιση τους. Η αξία των πραγμάτων είναι η σφραγίδα τους στις αναμνήσεις.

            Πόσοι μπορούν να αφουγκραστούν τις συνομιλίες, τα γέλια, τα δάκρυα, τον κόπο που κρύβονται πίσω από την ύλη; Πόσοι μπορούν να εκτιμήσουν την αξία τους χωρίς να σκέφτονται το όφελος τους και να τα διατηρήσουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των χρόνων; Πόσοι μπορούν να σεβαστούν τις επιθυμίες;

            Έρχονται ώρες που οι ζωές των ανθρώπων παραβιάζονται σε μια προσπάθεια ικανοποίησης του «υπερεγώ». Θέλουμε το ένα, θέλουμε το άλλο και καταλήγουμε στο βανδαλισμό.

            Τα πάντα μας φαίνονται ανούσια, θεωρούμε τους εαυτούς μας υπεράνω χρημάτων και υλικών, ενώ ταυτοχρόνως διατηρούμε μια απόμακρη θέση από τα συναισθήματα, τις ανάγκες των άλλων και όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε προσφέρει για να τους κάνουμε ευτυχισμένους. Και έρχεται μια μέρα που τίποτα δεν έχει σημασία και μέσα στη φρενίτιδα, τα πάντα πρέπει να πραγματοποιηθούν. Η γενναιοδωρία σε όλο της το μεγαλείο. Και όλα αυτά κυρίως για τη γαλήνη του δικού μας «εγώ». Μια αέναη προσπάθεια κατανόησης. Τα πάντα άνευ σημασίας τώρα πια και ο σεβασμός στην προσωπικότητα σχεδόν ανύπαρκτος.