Τα ρούχα επαίτες

                Έχω δεκάδες μπλούζες, όμως κάθε φορά που ντύνομαι, δεν ξέρω ποια να φορέσω. Λες και δεν έχω ούτε μια. Νιώθω σαν οδηγός σε άδειο χώρο στάθμευσης, ο οποίος όταν βλέπει δεκάδες άδειες θέσεις, δεν ξέρει ποια είναι η καλύτερη και στο τέλος, σταθμεύει σε κάποια από αυτές λόγω αγανάκτησης και όχι λόγω επιλογής. Επίσης, ανοίγοντας την ντουλάπα μου, διαπιστώνει κανείς, ότι σε ό,τι αφορά τα χρώματα, η λέξη «ποικιλία» μου είναι άγνωστη. Παιδιόθεν ήθελα να φοράω μαύρα, γκρι και μπλε. Δεν είχα τόσο αναπτυγμένη αντίληψη, ώστε να ξέρω ότι χάρη σε αυτές τις αποχρώσεις θα περνούσα απαρατήρητη, είχα όμως την επιθυμία να μη γίνομαι θορυβώδης.

                Συχνά η μητέρα μου παραπονιόταν ότι η δική μας μπουγάδα μοιάζει με τη Μεγάλη Παρασκευή και με παρότρυνε να αρχίσω να φοράω και κανένα χρωματάκι. Ένα από τα χρώματα που ανέκαθεν μου άρεσε ήταν το μοβ. Το μοβ ταιριάζει και με το μαύρο και με το γκρι και με το μπλε και το κυριότερο, είναι ένα χρωματάκι. Ούτε αυτή η επιλογή ενθουσίασε τη μητέρα μου, αλλά έτσι είναι οι γονείς. Σχεδόν καμία επιλογή των παιδιών τους δεν τους ενθουσιάζει.

                Και τι λέγαμε; Α, ναι… για την ντουλάπα μου. Τα ρούχα δεν είναι μόνο μερικά τόπια ύφασμα που καλύπτουν το σώμα, αλλά είναι στυλ και αναμνήσεις. Αναδεικνύουν το κορμί, φανερώνουν μια πλευρά της προσωπικότητας μας και μας θυμίζουν μερικές στιγμές.

                Σε εκείνη την ντουλάπα ανακάλυψα πολλές πλευρές του ξεχασμένου μου εαυτού.

                Γεμίζοντας πλαστικές σακούλες με ρούχα, τα οποία είτε μου ήταν άχρηστα πια, είτε μικρά, είτε μεγάλα σε μέγεθος (καθότι έχω καταντήσει το ακορντεόν της ζυγαριάς μου) ή απλώς, ανήκαν σε μια άλλη εποχή. Βρήκα κάλτσες από την παιδική μου ηλικία, φαρδιά τύπου hip – hop παντελόνια από την εφηβεία, αμπιγέ φορέματα από διάφορα καλέσματα, κοστούμια, ταγέρ από την αυστηρή περίοδο και δεκάδες μπλούζες σε όλα τα σχέδια και υφάσματα. Το μόνο κοινό στοιχείο της ενδυματολογικής διαδρομής ήταν οι χρωματικές επιλογές· μαύρο, γκρι, μπλε, μοβ και οι αποχρώσεις των.

                Δεν ξέρω σε ποιον να τα χαρίσω. Και πόσο σίγουρη μπορεί να είμαι ότι τούτα τα χρώματα αρέσουν και σε άλλους; Δεν μπορεί να είμαι σίγουρη. Τα αποχαιρέτισα. Τα άφησα δίπλα στον κάδο ανακύκλωσης και τους ευχήθηκα καλή τύχη.

Τα ρούχα μου μέσα στις πλαστικές σακούλες, δίπλα στον κάδο ανακύκλωσης, θα περιμένουν το επόμενο σώμα που θα θελήσει να τυλιχθεί με αυτά. Θα περνούν από μπροστά τους οι ρακοσυλλέκτες και τα ρούχα μου θα επαιτούν μια θέση στη ντουλάπα τους… έστω σε ένα χαρτόκουτο, όπου κάθε μέρα θα περιμένουν καρτερικά να τα επιλέξει η νέα τους κυρία.

                Τα ρούχα μου αδέσποτα μέσα στις πλαστικές σακούλες, άστεγα, τυλίγονται να ζεσταθούν  όσο οι σταγόνες της βροχής βομβαρδίζουν το καταφύγιο τους εκεί στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον κάδο ανακύκλωσης.