Σκηνοθετώντας τη Μαρουλίτα (IV)

            Είχαν περάσει αρκετές μέρες από την τελευταία της συνάντηση με τον Βελισάριο στην καφετέρια του μουσείου. Το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο και το γραφείο του κλειστό. Προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί του στέλνοντας μηνύματα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο, αλλά ούτε εκεί λάμβανε απάντηση.

            Η προσωπική βοηθός του Κετγκλάς προσπαθούσε κι εκείνη να επικοινωνήσει άλλοτε με το Βελισάριο κι άλλοτε απευθείας με Μαρουλίτα, όμως κι εκείνη είχε την ίδια τύχη – κανείς δεν απαντούσε στις κλήσεις και τα μηνύματά της.

            Η Μαρουλίτα είχε συνηθίσει να απολύει τον Βελισάριο πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εβδομάδος, όμως δεν είχε αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε, αν όντως διέκοπταν τη συνεργασία τους. Και δεν ήταν επαγγελματικό το θέμα. Ο Βελισάριος ήταν μαζί της από το μηδέν μέχρι σήμερα. Ήταν το δεξί της χέρι, ο σάκος του μποξ, ο κολλητός της, η οικογένεια της, η ήρεμη δύναμη στα δύσκολα. Μέσα της ήξερε ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία η συνεργασία της με τον Κετγκλάς, γιατί η ταινία θα είχε διεθνή προβολή και ίσως να την προτιμούσαν και σε κινηματογραφικούς ρόλους, γιατί ναι μεν ήταν γνωστή σχεδόν σε όλη την Ευρώπη λόγω των ρόλων της σε μεγάλα θεατρικά έργα και στην όπερα, αλλά είχε και η ίδια την ανάγκη να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό. Εκείνο που την ενόχλησε ήταν ότι έπρεπε ακόμα να δίνει εξετάσεις σαν να ήταν πρωτοεμφανιζόμενη και τη θύμωνε που ο Βελισάριος δεν το καταλάβαινε.

            Είχε κλειστεί στο σπίτι και τον εαυτό της. Ακόμα και το ηλικιωμένο ζευγάρι του διπλανού διαμερίσματος είχε πιο ενδιαφέρουσα ζωή από τη δική της. Είχε μάθει ότι κάθε απόγευμα περί τις έξι, έρχονταν οι φίλοι τους για τσάι και μπιρίμπα ή πήγαιναν στο ΚΑΠΗ και συμμετείχαν σε διάφορες δραστηριότητες, εκδρομές ή απλώς, περνούσαν το χρόνο τους συζητώντας με τα υπόλοιπα μέλη. Μια – δυο φορές της είχε περάσει από το μυαλό να τους χτυπήσει την πόρτα για να παίξει μαζί τους χαρτιά και να πιεί τσάι, όμως δεν ήταν σίγουρη αν θα μπορούσε να αντέξει αυτή τη ρουτίνα για πολύ καιρό και από το να κάνει ένα μεγάλο σφάλμα, προτίμησε τη μοναξιά της, συντροφιά με τον υπολογιστή της και το τηλέφωνό της περιμένοντας νέα του.

            Τα νέα δεν άργησαν να έρθουν αν και ο αποστολέας δεν ήταν άλλος από την Άννα, την κοινή τους φίλη, η οποία έστειλε μια ηλεκτρονική πρόσκληση για το γεύμα που θα διοργάνωνε την Κυριακή στο σπίτι της με γεύσεις από το Μεξικό. Απάντησε θετικά χωρίς δεύτερη σκέψη, ελπίζοντας πως θα τον συναντούσε εκεί.

Ο Βελισάριος ποτέ δεν έχανε τις συναντήσεις στο σπίτι της Άννας. Θαύμαζε τις μαγειρικές της ικανότητες και τη ζεστή ατμόσφαιρα ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. Αντιθέτως, η Μαρουλίτα – παρόλο που αγαπούσε την οικοδέσποινα και ήταν μια από τις καλύτερες της φίλες – απέφευγε να παρευρίσκεται στις συγκεντρώσεις της παρέας την περίοδο που είχε παραστάσεις. Πίστευε πως το αλκοόλ και ο καπνός που εισέπνεε από τους καπνιστές της παρέας, αλλοίωναν τη φωνή της και μείωναν την απόδοσή της στον εκάστοτε ρόλο. Εκείνη την πρόσκληση όμως, θα την αποδεχόταν ακόμα κι αν είχε παράσταση, γιατί ήταν μια ευκαιρία για συμφιλίωση.