Οι τελευταίες διακοπές

Πέρασαν δυο χρόνια ακριβώς από τις τελευταίες μας διακοπές.

Μετρούσαμε τις μέρες για να φύγουμε.

Αποδράσαμε από το Αλκατράζ και όσο απομακρυνόμασταν ένα – ένα τα βαρίδια έπεφταν στο βυθό.

Το πλοίο προσέγγισε το λιμάνι.

Η άγκυρα έπεσε.

Έδεσε στον κάβο νύχτα και ήδη σχεδιάζαμε τι θα κάναμε την επόμενη μέρα.

Είχαμε κουραστεί.

Η καθημερινότητα σιδερένια μπάλα στα πόδια μας και το μόνο που ακούγαμε ήταν το σύρσιμο της αλυσίδας.

Είχαμε ανάγκη να δούμε ανθρώπους, φύση, να μυρίσουμε ιώδιο και αλάτι.

Ένα βράδυ, σε μια αυλή πίναμε κοκτέιλ και ακούγαμε τα τραγούδια που ερμήνευε ένας ντόπιος τραγουδιστής με την κιθάρα του.

Θυμάσαι που σε πείραζα λέγοντας σου ότι η κιθάρα είναι το πιο άχρηστο όργανο;

Όλοι γρατζουνούν δυο – τρια ακόρντα και νομίζουν πως είναι μουσικοί. Σου έλεγα να μάθεις ένα σοβαρό μουσικό όργανο και εσύ μου απαντούσες:

«Ναι, ναι… καλά, ξινογαλάκι. Άκου, τώρα προχθές έμαθα ένα καινούργιο κομμάτι.»

Σιχαινόσουν τις πιπεριές – σε ανατρίχιαζε το κρατς που έκαναν στο στόμα όταν τις δάγκωνες – και στα εστιατόρια, είχαν συνωμοτήσει να βάζουν ένα κιλό πιπεριές σε κάθε χωριάτικη σαλάτα. Άτιμοι ταβερνιάρηδες!

Θυμάσαι τα γέλια που κάναμε;

Κάθε φορά που με γνώριζες σε κάποιον πάντα του έλεγες ότι ήμουν η σπαστική διπλανή σου που όταν ήμασταν στο σχολείο, γύριζα τις σελίδες του βιβλίου και σε ξεπάγιαζα.

Ήταν ένα από τα αστεία μας, θυμάσαι;

Ήμουν πολύ χαρούμενη που έπειτα από πολύ καιρό πήγαμε εκδρομή.

Σχεδιάζαμε το επόμενο ταξίδι να ήταν στην Πράγα το χειμώνα.

Έπειτα το αναβάλαμε, όμως μια μέρα θα πηγαίναμε.

Δεν προλάβαμε.

Δεν περίμενα ποτέ ότι εκείνο το τριήμερο θα ήταν οι τελευταίες μας διακοπές.

Αυτό ήταν μεγάλη ζαβολιά – δεν ήταν στους κανόνες του παιχνιδιού, το ξέχασες;

Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις βρει ένα σπίτι στο αγαπημένο σου νησί. Θα κάθεσαι στη βεράντα σου και θα είσαι ευτυχισμένη. Θα απολαμβάνεις τη θέα στη θάλασσα και το ηφαίστειο, θα έχεις ένα ψυγείο γεμάτο παγωτά και θα γράφεις στίχους στο μιλιμετρέ τετράδιο σου.

Σαν χθες μού φαίνεται που μου τηλεφωνούσες κάθε τρεις και λίγο για να δεις πού βρίσκομαι.

Γενικώς, μου συγχωρούσες την ασυνέπεια μου. Όταν, όμως έπρεπε να πάμε κάπου, σου προκαλούσε μεγάλη ανασφάλεια. Μήπως χάσουμε το αεροπλάνο, το πλοίο, την ταινία, το τραμ… Δεν χάσαμε ποτέ τίποτα από όλα αυτά.

Εγώ έχασα την συμμαθήτρια μου, τη διπλανή μου, την καλή μου φίλη.

Και ακόμα κι εκεί, πάλι το ρολόι.

Ήταν η κακιά η ώρα που έφυγες.

Κανένας χρόνος, όμως, δεν μπορεί να σε διώξει από την σκέψη και την καρδιά μου.

Καληνύχτα, αγαπημένο μου Πριχτάρι!