Το Πικρό Μέλι

             Η ζωή είναι γεμάτη γεύσεις, μυρωδιές και μελωδίες. Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, οι αισθήσεις λειτουργούν ως υπηρέτες της μνήμης. Οσφραίνεσαι, γεύεσαι ή ακούς μια μελωδία και αμέσως, τα gnomes τρέχουν στο βάθος της σήραγγας. Σκάβουν στα τοιχώματα για να βρουν την ανάμνηση που είχες κρύψει, έπειτα την τοποθετούν προσεκτικά μέσα στο πελώριο – για το μέγεθός τους – βαγόνι και το σέρνουν πάνω στις ράγες προσεκτικά για να τη φέρουν ως το κέντρο πληροφοριών και να προβάλουν τη μικρού μήκους ταινία, στην οποία κάποτε πρωταγωνίστησες. Αυτή η δυσκολία των gnomes να σύρουν το βαγόνι, αλληλεπιδρά σε σένα τον ίδιο. Το νιώθεις όταν, καμιά φορά, τα κύτταρά σου ζορίζονται να εντοπίσουν τι τους θυμίζει ένα άρωμα, ένα φαγητό ή ένα τραγούδι. Και άλλοτε, όταν το gnome σύρει με ευκολία το βαγόνι μέσα στο σκοτεινό τούνελ του μυαλού σου, αυτομάτως οι εικόνες από τη γεύση της πασπαλισμένης κανέλας στο μοσχαράκι, το άρωμα του γιασεμιού, ένα τζιν μπουφάν με δεκάδες σκισίματα από το πέρασμα του χρόνου, έναν ουρανό πλημμυρισμένο με αστέρια, ένα τραγούδι..., βλέπεις τα πάντα· τα συναισθήματα, τα βλέμματα, τα χρώματα, τα λόγια, την ατμόσφαιρα.

            Ξυπνάς ένα πρωί και διαπιστώνεις ότι το gnome πήρε την πρωτοβουλία να σου θυμίσει μια σημαντική μέρα, χωρίς να του το ζητήσεις. Αποφάσισε μόνο του να πάρει το φανάρι του και να περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο σκοτεινό τούνελ, να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι εσύ χουζουρεύεις και να σκαλίσει ακόμα ένα μέρος του τοιχώματος. Ανοίγεις τα μάτια σου και στο μυαλό σου, παίζει το Moondance του Van Morrison. Παλαιότερα θα χαιρόσουν, όμως τούτο το πρωί ένιωσες μια πικρία. Σκέφτηκες πως ίσως να σε βοηθούσε μια κούπα καφέ. Πλύθηκες, άνοιξες το ραδιόφωνο για να ξεγελαστείς, αλλά στο κεφάλι σου ακόμα τραγουδούσε ο Βαν. Άναψες το γκαζάκι. Το μπρίκι γεμάτο νερό. Έριξες και δυο κουταλιές καφέ. Τον ανακάτευες και κάπως μέσα στη δίνη της καφεΐνης έβλεπες όλες τις όμορφες στιγμές που συνδέθηκαν για πάντα με εκείνον τον χορό του φεγγαριού.

            Είχες μάθει τούτο το τραγούδι από το φίλο σου τον κιθαρίστα, ένα βράδυ στο δρόμο… Πόσο λάτρευες εκείνη την παρέα! Σαν τα φαντάσματα, κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο συνάντησης, χωρίς να έχετε συνεννοηθεί, και μαζί τους μέχρι το ξημέρωμα μάθαινες τραγούδια και πώς να απλώνεις τα όνειρα πέρα από τα συρματοπλέγματα. Και ύστερα, ήρθε ο χειμώνας. Πετάξατε ο καθένας για τον προορισμό του, όπως τα αποδημητικά πουλιά που γυρεύουν θερμότερα κλίματα. Δεν το είχατε κανονίσει, αλλά μέσα σου ήλπιζες πως το επόμενο καλοκαίρι θα ήσασταν στο ίδιο σημείο να τραγουδάτε, να χορεύετε, να ζωγραφίζετε καρικατούρες με κάρβουνο πάνω στην ακουαρέλα, κάτω από το φως του φεγγαριού.

            Η συνήθεια σου να κοιμάσαι με το ραδιόφωνο ανοιχτό ήταν η αιτία να ξυπνάς τα βράδια, μόλις άκουγες τις πρώτες νότες του Moondance – ποιος ξέρει ποιο gnome ξενυχτούσε και σκάλιζε στη σήραγγα. Τούτο το τραγούδι ήταν καρμικό. Στάθηκε η αφορμή για ακόμα μια σπουδαία γνωριμία. Ένας άνθρωπος που εμφανίστηκε από το πουθενά για να σου ανοίξει τους ορίζοντες. Βγήκες από τα πηγάδια που σε έπνιγαν και άρχισες να περπατάς σε νέα, φωτεινά μονοπάτια.

            Ο καφές έβραζε. Όλες εκείνες οι φιλίες σκεπάστηκαν από το καϊμάκι και βρέθηκαν στο βυθό του μπρικιού τα ίδια δευτερόλεπτα που ο Βαν σου τραγουδούσε:

«And all the leaves on the trees are falling» *

            Ξέρω. Σου λείπουν οι φίλοι σου που μαζί τους ένιωθες πνεύμα ελεύθερο, ένα μικρό φτερό που ο άνεμος το ταξίδευε και όσο απομακρυνόσουν οι κόρες των ματιών σου άνοιγαν διάπλατα για να χορτάσουν τον κόσμο.

            Οι μέρες περνούν. Καμία έκπληξη. Όλες ίδιες και το πεπρωμένο φοβάται να μιμηθεί τον κινηματογράφο. Σχεδόν ποτέ δεν συναντάς τα πρόσωπα που σου λείπουν πολύ, ούτε καν τυχαία. Το μόνο που σου έχει απομείνει είναι να νιώθεις ευγνώμων, επειδή κάποτε πέρασαν από τη ζωή σου.

 (*και όλα τα φύλλα στα δέντρα πέφτουν)

[Πηγή φωτογραφίας: https://theamazingdigitalart.tumblr.com/post/179721730755/gnome-by-svetoslav-petrov]