Για Ποιον Χτυπά Η Καρδιά;

             Τούτο το κρύο βράδυ καθώς περπατούσα στο Σύνταγμα, βρέθηκα μπροστά στο μόνο τέμπο που συγκινεί όλους τους ανθρώπους. Στο κόκκινο που μόλις αρχίζει να χτυπάει αισθανόμαστε να μας έχει χαριστεί ο κόσμος. Στο κόκκινο που προσπαθούμε με όλη μας τη δύναμη να το διατηρούμε ανθισμένο, έντονο και υγιές από φόβο μην ξεθωριάσει, από φόβο μήπως πάψει να ακολουθεί το ρυθμό και αρχίζει να φαλτσάρει μέχρι να ραγίσουν όλες οι νότες και να σπάσουν οι γραμμές που τις βαστούν. Τρέμουμε μήπως δεν προλάβουμε να ζήσουμε όσα ονειρευτήκαμε. Τρέμουμε μήπως δεν προλάβουμε να επανορθώσουμε για τα λάθη που πλήγωσαν. Τρέμουμε για όσα ίσως δεν προλάβουμε να χαρούμε, να γκρινιάξουμε, να αγχωθούμε και να γελάσουμε με την ανοησία, στην οποία πιστεύουμε πως και αύριο υπάρχει χρόνος. Το κόκκινο που φυλάσσουμε σα θησαυρό, γιατί δεν αντέχουμε να το χάσουμε.

            Τούτο το κρύο βράδυ καθώς περπατούσα στο Σύνταγμα, βρέθηκα μπροστά σε μια κατακόκκινη καρδιά που χτυπούσε, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας, η οποία – αν δεν κάνω λάθος – αφορούσε την αιμοδοσία. Ένα καρδιοχτύπι για τους δίπλα, τους απέναντι, για σένα, για μένα… για όλους μας.

            Η καρδιά, στην πλειονότητα των περιπτώσεων συνυφασμένη με τον έρωτα, είναι από τις πρώτες ζωγραφιές που μαθαίνουμε να σχεδιάζουμε. Μεγαλώνοντας χάνουμε τον ρομαντισμό και όλα μας φαίνονται τόσο πεζά και μπανάλ!

            Μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε ότι κάποτε μια κόκκινη καρδιά ζωγραφισμένη σε ένα φύλλο από το μπλοκ ζωγραφικής αποτελούσε το ιδανικό δώρο για εκφράσουμε ένα «σε ευχαριστώ», μια «συγγνώμη», ένα «μου λείπεις» και δεκάδες λόγους για ένα «σε αγαπάω». Δεν ξέραμε τότε τι σημαίνει έρωτας, όμως ξέραμε την αγάπη. Αγαπούσαμε και θέλαμε να το εκφράσουμε με έναν τρόπο απλοϊκό, αλλά ουσιαστικό.

Η κλεψύδρα έχει ήδη γυρίσει ανάποδα και μετράει αντίστροφα κι εμείς ακόμα βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας και ούτε λόγος για υποχώρηση. Όσες καρδιές έπρεπε να φθάσουν στους παραλήπτες τους, ξεγλίστρησαν μέσα από τα χέρια μας και έπεσαν κάτω και διαλύθηκαν σε δεκάδες κομμάτια.

Τούτο το κρύο βράδυ, στάθηκα μπροστά από την κατακόκκινη καρδιά που χτυπούσε χωρίς να την ακούει κανείς. Όλοι την προσπερνούσαν. Έτρεχαν στην πλησιέστερη προς τη ζεστασιά κατεύθυνση και κανείς δεν παρατήρησε ότι η ζεστασιά στεκόταν εκεί και τον περίμενε.    

            Αναρωτιόμουν αν είχα την ευκαιρία να δωρίσω αυτήν την καρδιά σε κάποιον, ποιος θα ήταν και τι μήνυμα θα ήταν γραμμένο στην κάρτα που θα τη συνόδευε;

            Αν εσύ είχες την ευκαιρία να δωρίσεις αυτήν την καρδιά σε κάποιον, ποιον θα επέλεγες και ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα ήθελες να τη συνοδεύει;