Το "2"

             Το δύο, που αν το προφέρουμε γρήγορα και κάποιος παρακούσει, ίσως να νομίσει πως είπαμε «το ωδείο». Το δυο και το ωδείο που δε φαίνονται και τόσο απομακρυσμένα το ένα από το άλλο.

Το δυο· αριθμητικό που κρύβει μέσα του τη συντροφιά, τη συνύπαρξη και από την άλλη το ωδείο, το οποίο από την αρχαιότητα ως σήμερα σχετίζεται με τον λυρισμό, τη μουσική την ποίηση…

Η μουσική που άλλοτε θρηνεί τη μοναξιά, άλλοτε ξεσπά στην αδικία, άλλοτε χαίρεται με την ευτυχία, άλλοτε μελώνει στον έρωτα… και πάντα κάθε συναίσθημα κρύβει μέσα του τουλάχιστον ένα «δυο».

Πώς να νιώσεις την αγάπη αν δεν αγαπήσεις ή δεν αγαπηθείς; Πώς να νιώσεις την μοναξιά, αν δεν απομακρυνθείς από κάποιον; Πώς να νιώσεις την αδικία, αν δεν αδικήσεις ή αν δεν αδικηθείς; Πώς να νιώσεις το καθετί αν κάπου στο μικρόκοσμό σου δεν υπάρχει εκείνο το συν ένα, το οποίο για τον καθένα μας ίσως να απεικονίζεται σε κάτι διαφορετικό. Σε ένα πρόσωπο συγγενικό, φιλικό ή ερωτικό.

Και σήμερα μια ημερομηνία γεμάτη δυάρια – που αν τελικά, τα αθροίσεις, ώστε να είναι μονοψήφιος, μάς κάνουν τρία – μοιάζει πιο αγαπησιάρα και από τη 14^η Φεβρουαρίου. Τα δυο που δημιούργησαν κάτι όμορφο και εκείνο το τρία να είναι που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος.

Μια μέρα γεμάτη δυο. Εκείνο το δυο που μας στηρίζει, μας ενθαρρύνει, μας γοητεύει, μας εκνευρίζει, μας θυμώνει, μας στενοχωρεί, μας πληγώνει, μας αγαπά, μας αναζωογονεί, μας προσφέρει ασφάλεια, μας κάνει ευτυχισμένους. Μια σχέση αντιθέσεων που, όμως στο τέλος εκείνο που απομένει είναι το τρία.

Το δημιούργημα των ένα συν ένα· η αγάπη.