Το Ιώδιο (4)

            Σχεδόν δυόμιση ώρες πριν από τη συναυλία.

            Η πρόσκληση διπλή. Το μόνο διπλό σε εκείνον ήταν ο θυμός του. Η άρνηση της να τον διδάξει δεν ήταν καθόλου εύπεπτη. Παρόλ’ αυτά, φόρεσε το σκούρο κοστούμι του, τα αγαπημένα του μανικετόκουμπα και ένα ζευγάρι από τα πιο καλογυαλισμένα παπούτσια του για να πάει να την απολαύσει. Εκείνη…; Τη συναυλία…; Η σωστή απάντηση δε βρέθηκε ποτέ.

Η πρόσκληση ήταν για δυο θέσεις στην πλατεία, πέμπτη σειρά, κέντρο. Εκείνη στεκόταν ξεχωριστά από τους υπολοίπους. Ήταν η σολίστ της βραδιάς. Εκθαμβωτική. Λαμπερή. Ντυμένη με ένα μαύρο βραδινό φόρεμα, όρθια, λίγα μόλις μέτρα από τον μαέστρο και μια ορχήστρα που τη συνόδευε. Πόσο σπουδαία μπορεί να ένιωθε εκείνη τη στιγμή; Πόση έπαρση, πόσο μικροί ήταν όλοι εκείνοι από κάτω και πόσο δικαιολογημένα τον αγνοούσε;

            Έξω από το καμαρίνι της είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος για να της εκφράσει το θαυμασμό του. Μερικοί μάλιστα κρατούσαν και μπουκέτα λουλουδιών για να της προσφέρουν. Δεν του είχε περάσει από το μυαλό ότι ήταν τόσο σπουδαία μουσικός και ενδεχομένως, για το λόγο αυτό να την είχε θίξει η απαίτηση του.

            Στάθηκε για λίγο στη σειρά για να την συγχαρεί και να την ευχαριστήσει για την πρόσκληση. Προηγούνταν άλλοι. Όσο περνούσε η ώρα τόσο το σκεφτόταν και επέλεξε την αποχώρηση. Δεν τον περίμενε, δε θα τον παρεξηγούσε.

            Η Αθήνα του άρεσε τα βράδια. Ακόμα κι εκείνη είχε κουραστεί από την πίεση της ημέρας και όταν το φεγγάρι ερχόταν, φορούσε τη μεταξωτή της ρόμπα, άνοιγε τη βεντάλια της, έβγαινε στο παράθυρό της, που βρισκόταν ψηλά στο Λυκαβηττό, άκουγε όλους τους ψιθύρους των περαστικών, χαμογελούσε με τα ερωτικά τερτίπια των νέων, άφηνε όλα τα αρώματα να την παρασύρουν και ακόμα και οι θόρυβοι, τα φώτα… είχαν μια μουσικότητα.

Τούτη τη νύχτα, θέλησε να την περάσει αδέσποτος. 

(συνεχίζεται)