Ταξίδι στα Ιωάννινα [Ι]

           Περιμέναμε με ανυπομονησία την έναρξη των διακοπών μας. Η διαδρομή με το υπεραστικό λεωφορείο διήρκησε έξι ώρες. Περάσαμε από διάφορα χωριά, των οποίων την ύπαρξη είτε αγνοούσαμε, είτε είχαμε ακουστά, αλλά γεωγραφικά ήταν λίγο σκόρπια στο χάρτη του μυαλού μας. Διασχίσαμε και την επιβλητική γέφυρα του Ρίου με τελικό προορισμό τα Ιωάννινα.

Η πόλη αυτή μου άρεσε πριν καν την επισκεφθώ από τις φωτογραφίες που έβλεπα στο διαδίκτυο. Αποβιβαστήκαμε από το λεωφορείο και βγαίνοντας από το σταθμό το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν ένας επαρχιακός δρόμος. Άνδρες γύριζαν από τα χωράφια, γυναίκες φορτωμένες με σακούλες σούπερ – μάρκετ, άλλοι απολάμβαναν τον καφέ τους και μερικοί απλώς περπατούσαν χαλαρά στο πεζοδρόμιο δίπλα στις καλαμιές. Απέναντί μας ένα βουνό χιονισμένο αχνοφαινόταν από την ομίχλη. Στρίψαμε δεξιά. Ανηφορίσαμε σε ένα λιθόστρωτο σοκάκι και βρεθήκαμε σε μια άλλη εποχή. Η γειτονιά θύμιζε λίγο περασμένες δεκαετίες σαν εκείνες που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες της Φίνος Φίλμς. Μικρά παντοπωλεία, μαγαζιά με κεντήματα και λευκά είδη, αρτοποιεία και φυσικά, μαγαζιά με τουριστικά είδη, μπαχαρικά και βότανα.

Φθάσαμε στο κατάλυμα. Ξεκουραστήκαμε για λίγο και βγήκαμε για να εξερευνήσουμε την πόλη. Άνοιξε η κεντρική πόρτα του ξενοδοχείου και βγήκαμε έξω. Η θερμοκρασία περί τους τέσσερεις βαθμούς Κελσίου το τοπίο γύρω από τα πέτρινα σπίτια και τα λιθόστρωτα σοκάκια τόσο ομιχλώδες που έμοιαζε με θρίλερ ή με σκηνικό μεσαιωνικής ταινίας, αναλόγως μέχρι πού φθάνει η φαντασία του καθενός.

Περπατώντας λίγα μέτρα, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Εκεί το τοπίο μεταμορφώνεται σε μια σύγχρονη πόλη με στοιχεία από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν το αστικό λεωφορείο που στην επιγραφή του υπήρχε ένα σκίτσο με ανθρωπάκια και δίπλα η λέξη «Αγκαζέ».

Ανυπομονούσαμε να ξημερώσει η επόμενη μέρα για να δούμε τις ομορφιές της πόλης των Ιωαννίνων. 

(συνεχίζεται…)