Ταξίδι στα Ιωάννινα [ΙI]

            Ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί. Η ένδειξη στο θερμόμετρο 4o C. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες, οπότε η πρώτη σκέψη ήταν:

«Μήπως να μέναμε στο ξενοδοχείο;», αλλά από την άλλη γι’ αυτό πήγαμε; Για να μείνουμε κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο; Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για την πρώτη μας ημερήσια πια βόλτα στην πόλη.  

            Πρώτος σταθμός… κατάστημα υποδημάτων. Η φιλοσοφία μας είναι ότι ταξιδεύουμε έχοντας στις αποσκευές τα απολύτως απαραίτητα για το διάστημα που θα περάσουμε στον προορισμό μας. Εκείνο που δεν υπολόγισα είναι ότι τα μποτάκια που είχα αγοράσει την προηγούμενη μέρα, δεν τα είχα συνηθίσει ακόμα, επομένως δεν θα μπορούσα να περπατήσω τόσες ώρες χωρίς να κουραστώ. Ευτυχώς, τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και αγόρασα ένα ζευγάρι σπορτέξ και πλέον ήμουν πανέτοιμη για το πολύωρο περπάτημα. 
Περάσαμε την πύλη. Κάστρο πουθενά. Μια συνοικία εντός των τειχών. Σπίτια παραδοσιακά, διακοσμημένα με γλάστρες και χριστουγεννιάτικα στολίδια. Ακολουθήσαμε τον δρόμο, αναζητώντας την είσοδο του Ιτς Καλέ. Ανηφορίσαμε στο πέτρινο δρομάκι μεταξύ των ψηλών δέντρων και βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη. Ομίχλη. Στο βάθος φαίνονταν σα σκιές τα μαγειρεία, το Τζαμί και το Βυζαντινό Μουσείο. Περάσαμε την είσοδο. Απομεινάρια κτηρίων, βρύα, πεσμένα φύλλα πλατανιών και νεότερη ιστορία. Μπαίνοντας στο Βυζαντινό Μουσείο, μια τεράστια τοιχογραφία από αρχοντικό των Ιωαννίνων, στην οποία παριστάνεται η μάχη του Μ. Κωνσταντίνου στη Μουλβία Γέφυρα. Πρόκειται για ένα έργο του Αλέξανδρου Δεμίρη. Ανάμεσα στα εκθέματα υπήρχαν νομίσματα, κεραμικά σκεύη, εικόνες, βιβλία και όπλα. 

 Συνεχίσαμε τον περίπατο με την επίσκεψη μας στο Τζαμί.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούσαν στην είσοδο, συναντήσαμε τον τάφο του ακέφαλου σώματος του Αλή Πασά και της συζύγου του Εμινέ, καλυμμένο με περίτεχνο κιγκλίδωμα. Το τζαμί στο εσωτερικό του ήταν μικρό και το τέμενος στραμμένο στη Μέκκα περίτεχνα ζωγραφισμένο. Μια στρογγυλή σκάλα με μικροσκοπικά σκαλιά οδηγούσε στον ξύλινο εξώστη.

Βγαίνοντας από το τζαμί Φετιχιέ σταθήκαμε για λίγο στην άκρη του τείχους. Από εκεί φαινόταν ένα μονοπάτι, ένα τοπίο μέσα στην ομίχλη και εκείνη η γαλήνη που κανείς νιώθει όταν πατάει σε μέρη ιστορικής σημασίας.

Περάσαμε από το Θησαυροφυλάκιο, κατηφορίσαμε το λιθόστρωτο μονοπάτι και φθάσαμε στον δυτικό προμαχώνα όπου στεγάζεται το Μουσείο Αργυροτεχνίας. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε μέσω των εκθεμάτων όλη τη διαδικασία που ακολουθούσαν οι τεχνίτες μέχρι να φθάσουν στο τελικό αποτέλεσμα. Ο χτύπος ενός σφυριού συνόδευε την περιήγησή μας στην τέχνη της επεξεργασίας του ασημιού. Η λεπτομέρεια, τα περίτεχνα σχέδια, οι λίθοι με τους οποίους στόλιζαν τα κοσμήματα και τα συρμάτινα σχέδια. Σπαθιά, κοσμήματα, πιάτα, χτένες, κασελάκια, μελανοθήκες, όλα δουλεμένα με μεράκι. 

Μετά από την επίσκεψή μας στο Κάστρο, περπατήσαμε στο δρόμο δίπλα στη σκεπασμένη από την ομίχλη, λίμνη. Τα νερά της δε φαίνονταν, παρά μόνο ο ήλιος που καθρεφτιζόταν σε εκείνη. Και στο βάθος του πεζόδρομου τα δέντρα με τα κιτρινισμένα πλατανόφυλλα που έπεφταν στο έδαφος χορεύοντας αγκαλιά με το απαλό αεράκι.

(συνεχίζεται…)