Η Διάσωση της Ορχιδέας

           Ανέκαθεν μου άρεσαν οι ορχιδέες, όμως απέφευγα να αποκτήσω, καθότι είχα ακούσει ότι είναι ένα φυτό που έχει υψηλές απαιτήσεις σε ό,τι αφορά την φροντίδα και δύσκολα συντηρείται. Μύθος. Είναι ένα φυτό, όπως πολλά άλλα και συντηρείται ευκολότερα απ’ ό,τι νομίζουμε αρκεί να έχουμε επιλέξει ένα φυτό με εξ αρχής υγιές ριζικό σύστημα.

            Φυσικά, για να οδηγηθώ σε αυτό το συμπέρασμα και να καταρρίψω  έναν μύθο που χρόνια είχα αποθηκεύσει στο μυαλό μου, με βοήθησε μια μικρή λευκή ορχιδέα φαλαίνοψις.

            Στεκόταν στη βιτρίνα ενός ανθοπωλείου, μεταξύ δυο μεγαλύτερων. Με είδε να χαζεύω τα φυτά και κάτι μου ψιθύρισε.

«Δεν είναι δυνατόν.», σκέφτηκα, «Θα μου ‘χει ανέβει το σάκχαρο κι έχω παραισθήσεις.»

Έβγαλα από την τσάντα μου ένα μπουκάλι νερό μήπως ενυδατωθεί ο εγκέφαλος και κοίταξα ξανά στη βιτρίνα. Το γλαστράκι είχε μετακινηθεί πιο κοντά στο τζάμι. Πλησίασα το πρόσωπό μου, έστρεψα το κεφάλι ώστε το αφτί μου να μπορέσει να συλλάβει τα ηχοκύματα. Τίποτα. Προσπάθησα να διαβάσω τα μικροσκοπικά της χείλη που ανοιγόκλειναν. Εκλιπαρούσε για βοήθεια. Ήθελε να φύγει από ‘κει μέσα. Αφενός επειδή δεν τη φρόντιζαν σωστά και αφετέρου επειδή ήθελε κάπου να ανήκει και όχι να περιμένει στη σειρά αναζητώντας ένα αρμονικό σταθερό περιβάλλον.

            Μακάρι να ‘ξερα τι ήταν εκείνο που την έκανε να πιστεύει πως εγώ ήμουν ικανή να τη φροντίσω, όμως υπέκυψα. Μπήκα στο ανθοπωλείο, την επέλεξα και ζήτησα διάφορες συμβουλές για τη φροντίδα της. Μου είπαν να την ποτίζω κάθε δέκα μέρες, να την τοποθετήσω σε εσωτερικό και φωτεινό χώρο.

            Πήρα τη μικρή ορχιδέα και την αυτοπεποίθηση μου και κινήσαμε για το σπίτι. Την έβαλα δίπλα στο παράθυρο. Αισθητικά η θέση τής πήγαινε πολύ. Έβλεπε τους περαστικούς στο δρόμο και είχε πάντοτε παρέα, αφού το καθιστικό είναι το πιο πολυσύχναστο μέρος. Σιγά – σιγά παρατήρησα τα άνθη της να κιτρινίζουν και τα μπουμπούκια να μαραίνονται. Όχι δεν ήταν αυτή η συμφωνία που είχαμε κάνει. Δε θα ερχόταν στο σπίτι για να αργοπεθαίνει, αλλά για να ζήσει καλύτερα. Την κράτησα στα χέρια μου. Χάιδεψα τα φύλλα της και της υποσχέθηκα ότι θα επανορθώσω.

            Έψαξα πληροφορίες στο διαδίκτυο, παρακολούθησα βίντεο, έμαθα όλα όσα θα έπρεπε να γνωρίζω από την αρχή. Δεν ποτίζουμε την ορχιδέα με τον κλασικό τρόπο, αλλά με βύθιση. Δεν πρέπει να έχει απευθείας έκθεση στο φως, το ριζικό της σύστημα είναι οι δείκτες που μας εκφράζουν τις ανάγκες της και μας καθοδηγούν. Δε φύεται σε χώμα, αλλά είναι επίφυτο και αν ορισμένοι παραγωγοί βάζουν σφουγγάρι για να διατηρεί την υγρασία της, θα πρέπει να αντικαθίσταται από υπόστρωμα πεύκου, γιατί μπορεί να αγαπά την υγρασία, όμως πρέπει να στραγγίζεται σωστά. Άλλαξα θέση. Την τοποθέτησα πάνω στη βιβλιοθήκη. Να είναι ψηλά και σε περίοπτη θέση. Άρχισε να συνέρχεται και ήμουν τόσο αισιόδοξη ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

Μια κυρία μού είχε πει ότι τα φυτά κάπως επικοινωνούν μεταξύ τους και το ένα συμπαραστέκεται στο άλλο και έτσι θεραπεύονται. Προστέθηκαν στην παρέα δυο ακόμα μικρές ορχιδέες· μια μωβ και μια λευκή – ροζ. Τοποθέτησα τα γλαστράκια στο ίδιο ράφι και τα λόγια της ηλικιωμένης κυρίας φάνηκε να είχαν μια δόση αλήθειας.

            Οι τρεις ορχιδέες όντως επικοινωνούσαν μεταξύ τους και κάπως συμπαραστέκονταν η μια στην άλλη. Το πρόβλημα ήταν ότι οι δυο καινούργιες της παρέας είχαν τόσο αυξημένο δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης που αντί να θεραπεύσουν τη μικρή τους φίλη, άρχισαν να καταρρέουν και οι ίδιες.

            Δοκίμασα να τις μεταφυτεύσω. Αφαίρεσα το υπόστρωμα, έκοψα με αποστειρωμένο ψαλίδι τις σάπιες ρίζες, ψέκασα με οξυζενέ ότι είχε απομείνει από το ριζικό σύστημα και τις φύτευσα σε υπόστρωμα πεύκου. Το χειρουργείο ολοκληρώθηκε επιτυχώς και περιμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι ασθενείς.

            Ίσως να ήταν μια κίνηση εγωιστική. Ίσως ενδιαφέροντος… ενδεχομένως να ήταν απλώς τύψεις, όμως αρνιόμουν να τις αφήσω να χαθούν αμαχητί.

Από τον ανθοπώλη ως κάποιους γνωστούς μου όλοι είχαν μια γνώμη για το τι είναι καλύτερο για τις ορχιδέες και τι θα έπρεπε να κάνω. Ακόμα και η άποψη πως δεν έπρεπε να τις είχα αγοράσει ακούστηκε. Είναι αξιοπερίεργο το πώς έχουμε όλοι μια άποψη για το τι είναι καλύτερο και πόσο καλά γνωρίζει τι χρειάζεται μια ορχιδέα, πότε είναι ευτυχισμένη, ενώ κανείς δεν είχε πάει στον ωτορινολαρυγγολόγο για να καθαρίσει τα αφτιά του, ώστε να μπορεί να ακούσει καθαρά αυτό που η ίδια η ορχιδέα έχει ανάγκη και που θα την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη. Γεμίζουμε το μυαλό μας με εικασίες. Κρατάμε στα χέρια μας τις κλωστές και μπερδεύουμε τις μικρές τούτες ορχιδέες με μαριονέτες. Πράττουμε αναλόγως με τα δικά μας υποκειμενικά κριτήρια ευτυχίας και επιβίωσης – έχοντας πάντα την ψευδαίσθηση ότι το κάνουμε για το καλό τους – κι εκείνες αντί να είναι χαρούμενες, χάνουν ένα προς ένα τα άνθη τους, ζαρώνουν τα φύλλα τους, κιτρινίζουν, πέφτουν και σιγά – σιγά μαραζώνουν, γιατί κάποιος άλλος πίστεψε πως οι δικές του επιθυμίες είναι το μονοπάτι που θα οδηγήσει τις ίδιες στην ευφορία.