Στη Χαραμάδα

Ξημέρωσε. Τα πόδια σου αδύναμα να σε σηκώσουν. Δεν άνοιξες τα παντζούρια. Ποτέ δε σου άρεσε να παραβιάζουν οι ηλιαχτίδες τον προσωπικό σου χώρο. Σε έχω δει να καταρρέεις και να ορθώνεσαι. Δυσκολεύομαι να σε καταλάβω. Φοράς το μακρύ νυχτικό σου, τα μαλλιά σου χυμένα στους ώμους, τα βήματα σου βαριά. Έχει ψύχρα έξω. Ρίξε το σάλι σου στους ώμους. Πλεγμένο με αγάπη από τα χέρια που σε φρόντισαν όσο κανείς άλλος. Σε έχω δει πολλές φορές να τρέχεις σαν τη χαμένη Χιονάτη μέσα στο δάσος. Ψάχνεις το δρόμο σου. Είναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς το σωστό μονοπάτι μέσα στο λαβύρινθο.

Δε σε θυμάμαι έτσι. Τρέχε, με ακούς; Τρέχε!

Μια φωνή δυνατή μέσα στο κεφάλι σου σε προστάζει. Ένστικτο ή ενδόμυχη επιθυμία; Φυλακισμένη χρόνια σε τούτη τη σήραγγα. Πέτρινοι υγροί τοίχοι. Δεν αντέχεις την υγρασία. Οι πνεύμονές σου ματώνουν.

Δε σε θυμάμαι έτσι. Σήκωνες το ανάστημά σου και τώρα συρρικνώνεσαι. Τα πάντα μοιάζουν να μειώνονται. Η θέλησή σου, τα όνειρα σου, η λαχτάρα και η αισιοδοξία σου. Η ευτυχία κάπου βρίσκεται κρυμμένη κι εσύ την αναζητάς.

Τρέχε! Τρέχε, σου λέω!

Είναι σκοτεινά στα υπόγεια και φοβάσαι. Δεν ξέρεις τι ακόμα μπορεί να κρύβεται πίσω από τους υγρούς, πέτρινους τοίχους. Πόσες απογοητεύσεις και πόσες παγίδες; Κουράστηκαν τα πόδια σου να σε κουβαλάνε. Κουράστηκες κι εσύ να αναζητάς την γαλήνη, όμως πρέπει να αγωνιστείς. Αυτό έκανες πάντα και αυτό πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις.

Τρέχε! Τρέχε, τρέχε πιο γρήγορα!

Πόσες φορές δεν έφθασες ως τούτη την πόρτα και όσες κι αν άπλωσες το χέρι σου, δίστασες να ακουμπήσεις το κλειδί. Τι σε φοβίζει και δε θέλεις να το στρίψεις, μπορείς να μου πεις; Μην ιδρώνεις, μην τρομάζεις! Πίσω από εκείνη την πόρτα μπορεί να κρύβεται κάτι καλό, ίσως και κάτι κακό. Πόσα περισσότερα κακά να έρθουν; Εσύ τα έχεις χάσει όλα. Τίποτα περισσότερο πια δε ρισκάρεις.

Σε έχω δει που έχεις ανακαλύψει εκείνη τη μικρή χαραμάδα στην πόρτα και προσπαθείς να κρυφοκοιτάξεις τι σου κρύβει από πίσω, αλλά τίποτα δε φαίνεται, σωστά; Όλα θολά και όλα άγνωστα. Πιστεύεις πως αντέχεις κι άλλη συρρίκνωση; Τι αποζητάς πια, την εξαΰλωση;! Δεν έχεις άλλο περιθώριο.

Αν πετούσες το μαύρο μαντήλι που σου σφραγίζει τα μάτια, θα έβλεπες καθαρά ότι όλα μοιάζουν με μικρές σταγόνες που παρατάσσονται σε διάφορους σχηματισμούς για να υπηρετήσουν τις επιθυμίες σου, μικροί στρατιώτες ορκισμένοι υπερασπιστές της φιλοδοξίας σου. Πού είναι το θάρρος και το σθένος σου; Τρέχε, μη γυρίζεις, μη με κοιτάς. Θα βρίσκομαι πάντα πίσω σου. Εσύ έχεις μάθει να μάχεσαι στην πρώτη γραμμή κι εγώ από πίσω να μαζεύω τις συμφορές.

Τρέχε! Η πόρτα σε περιμένει.

Μην την κοιτάς. Άνοιξέ την. Τι νομίζεις πώς βρίσκεται από πίσω; Οι δράκοι πέθαναν και στα παραμύθια κανείς δε ζει καλά πια. Χιονάτη μόνη σου σε ένα λαβύρινθο που σε καταβροχθίζει, πώς να πετάξεις τις κατάρες από πάνω σου;! Μόνη σου σε ένα δάσος που τα βράδια στοιχειώνει. Μην είσαι δειλή. Εκεί πίσω μπορεί να είναι το φρικτό σου μέλλον, μπορεί οι στρατιώτες σου να έχουν υπερασπιστεί τα υπάρχοντα σου και να περιμένουν να εμφανιστείς. Μην περιμένεις να είσαι η πρωταγωνίστρια, αν πεθάνεις πρώτη. Ο δημιουργός κρατά τον βασικό του ήρωα ζωντανό τουλάχιστον ως το τέλος της ιστορίας. Μην λυγίζεις. Στάσου όρθια. Πέτα τον πάσσαλο που σφραγίζει την πόρτα και γύρνα το κλειδί, για να ελευθερωθείς.

Δεν μπορώ να σου πω αν είναι χειρότερη η δειλία ή η παρόρμηση, όμως σε διαβεβαιώ, θα πρέπει να μάθεις τι υπάρχει πίσω από εκείνη την πόρτα. Έστω να ξεκλέψεις λίγο από τη χαραμάδα. Να δεις αν αυτό που σου επιφυλάσσει είναι αυτό που εύχεσαι ή αυτό που σε τρομάζει.

Το παρελθόν σε βασανίζει. Έχεις όμορφες αναμνήσεις. Ο χρόνος πέρασε και τώρα αναπολείς με νοσταλγία. Το σήμερα είναι στείρο. Δεν έχει ούτε τις μυρωδιές, ούτε τις γεύσεις του χθες. Το αύριο; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ για το αύριο ή μήπως το μόνο που βλέπεις μέσα από τη χαραμάδα είναι χερουβίμ; Κι αυτά θα έρθουν – δεν μπορώ να σου λέω ψέματα. Μέχρι τότε, όμως… τι;

Μπήκα στον πειρασμό να κοιτάξω από τη χαραμάδα. Όσες φορές σε ρώτησα μού έλεγες ότι ήταν σκοτεινά. Βγάλε το μαντήλι από τα μάτια σου. Άνοιξε τά καλά, σκύψε και δες μέσα. Μήπως πίσω από τούτη την πόρτα, την όποια τόσο φοβάσαι να ανοίξεις, είναι όλα όσα αποζητούσες. Έχεις αναρωτηθεί πόση δύναμη κρύβεται στα χέρια σου; Λύσε τα σχοινιά από τους καρπούς σου.

Άνοιξέ τη!

Τα πάντα έχουν δυο όψεις. Μπορεί και να αποτύχεις. Τι πειράζει. Δεν είναι η πρώτη φορά… δεν είσαι η μόνη. Μπορεί και να θριαμβεύσεις. Δε θέλεις να γευτείς τη νίκη; Κουράστηκα να σε κανακεύω.

Βάλε τα χέρια σου στον πάσσαλο – δε θα καείς, μη σε φοβίζει! Σπρώξ’ τον να πέσει.  Μη λιγοψυχάς! Κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον, οφείλουμε όμως να προσπαθούμε για ό,τι μας ψηλώνει. Βάλε δύναμη στα χέρια σου και σπρώξε τον πάσσαλο.

Γύρνα το κλειδί.

Η μαριονέτα πρέπει να πάψει να ακολουθεί τις επιθυμίες των μαριονετοπαιχτών της. Ναι, ναι, σε βασανίζει η σκέψη πως ίσως τους πληγώσεις. Αναρωτιέμαι αν έκαναν την ίδια σκέψη και για σένα.

Γύρνα το κλειδί.

Είναι η ώρα να κάνεις ένα μεγάλο βήμα. Να περπατάς σταθερά στο μονοπάτι που εσύ θα διαλέξεις. Άνοιξε την πόρτα. Φόρεσε τα πελώρια σου φτερά και πέτα στον ουρανό που σου ταιριάζει.

Γύρνα το κλειδί.

Η Μοίρα δε θα είναι πάντα τόσο γενναιόδωρη. Πάψε να μεμψιμοιρείς και πέτα!

Γύρνα το κλειδί, άνοιξε την πόρτα και πέτα!