Ρίξε κάτι πάνω σου

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς μπορούν μερικοί άνθρωποι να κυκλοφορούν ημίγυμνοι ή και γυμνοί – αναλόγως το χώρο. Έπειτα, αναρωτιέμαι πώς μπορούν μερικοί να επισκέπτονται ψυχολόγους.

Το τόσο γυμνό το θεωρώ και αντιαισθητικό. Πώς να το κάνουμε υπάρχει μια γοητεία στο να καλύπτεις το σώμα σου και να αφήνεις τον άλλον να σε γυμνώνει. Αντιθέτως, σε εκείνο το γυμνισμό στην καρέκλα του ψυχολόγου, δε βρίσκω καμία γοητεία. Το μόνο που βλέπω είναι μια επίπονη διαδικασία. Να σκάψουμε μέσα μας, να βρούμε τις ρίζες μας και στη διαδρομή να πετάξουμε όλα εκείνα τα πετραδάκια που εμποδίζουν την υγιή ανάπτυξή μας. Δεν υπάρχει γοητεία, γιατί ποτέ κανένα βασανιστήριο δεν υπήρξε γοητευτικό. Άλλωστε, για το λόγο αυτό ο ψυχολόγος πάντα θα σε κερνά χαρτομάντιλα.

            Δεν έχω κάνει ψυχανάλυση. Γράφω. Για να γράψω, πρέπει να διαβάζω. Διαβάζω σημαίνει καταναλώνω τα πάντα. Ένας από τους λόγους, για τους οποίους διαβάζει ένας συγγραφέας είναι για να παχαίνουν οι ήρωές του. Χρειάζεται γνώση για να αναθρέψεις χαρακτήρες.

            Αν για κάποιον, λοιπόν, η ψυχανάλυση είναι μια διαδικασία επίπονη, η συγγραφή είναι μια κόλαση.

            Μόλις κατέκτησα κάτι. Μοιράστηκα με άγνωστο κόσμο μια προσωπική ιστορία στο πλαίσιο μιας εργασίας.

Μάθημα 1^ο: Ο συγγραφέας πρέπει να μάθει να εκτίθεται.

Δούλευα τρεις μέρες και μέσα μου τα όρνια έτρωγαν τα σωθικά μου για να καταφέρω να ξεθάψω κάτι λίγο, κάτι μικρό, κάτι σημαντικό και εξαιρετικά δύσκολο.

Δε θα το μοιραστώ με σένα, γιατί ξέρω ότι είσαι ανώτερος άνθρωπος, απεχθάνεσαι το κουτσομπολιό κι εγώ δε θέλω να σε βάλω στον πειρασμό. Απλώς, σου γράφω, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί σου. Συμβαίνουν διάφορα, στην πλειονότητα τους όμορφα γεγονότα και κάπως θέλω να σου τα διηγηθώ, γιατί αυτή ήταν η δική μου παλαιά συνήθεια, η οποία κάπως μου άρεσε και κάπως με ζούσε. Τέλος πάντων.

            Εκείνο που ήθελα να σου πω ήταν ότι είχα πολλά χρόνια να γίνω εγώ ο Προμηθέας και η ιστορία ο αετός που θα μου τρώει τα σωθικά. Και τα κατάφερα. Με μισό συκώτι, τα κατάφερα. Ήρθε η επιβράβευση και πραγματικά…, αλήθεια σου το λέω, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να συνεχίσω το θρήνο. Ξέρεις τι είναι να βρίσκονται τα σωθικά σου σε κοινή θέα, το συκώτι σου μισοφαγωμένο και το αποτέλεσμα να κερδίζει ένα «Μπράβο!»;

            Δεν ήθελα να μελαγχολήσουμε, αλλά δε σου κρύβω ότι η διάθεση είναι κάπως παράξενη απόψε. Θα ήθελα να βγω στο δρόμο και να ψάχνω ένα προς ένα τα κουδούνια μέχρι να εντοπίσω κάποιο που στο καρτελάκι θα είναι γραμμένη η λέξη «Ψυχολόγος». Κάποιος θα ‘θελα να με ακούσει τούτη τη νύχτα. Να με καθησυχάσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το τρομακτικό, αντιθέτως είναι όμορφο να μοιραζόμαστε στιγμές και συναισθήματα με τους ανθρώπους. Να μου σημειώσει τη συντομότερη διαδρομή στο χάρτη για να βγω από εκείνο το στενό που νιώθω παγιδευμένη. Να μου προσφέρει λίγο από το φαγητό του, για να του πω τη γνώμη μου για τη συνταγή. Αν έμαθα κάτι είναι η σπουδαιότητα να υπάρχει πάντα ένα τσουκάλι στη φωτιά, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα χτυπήσει η πόρτα και τούτος είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε αυτό που λένε φιλοξενία και μέσα του κρύβει δεκάδες άλλες έννοιες, σημαντικότερη όλων: η φροντίδα. Τα χαρτομάντιλα, τα αγοράζω και από το περίπτερο, βρε αδελφέ! Και εδώ που τα λέμε, ο περιπτεράς στη γειτονιά μου δε φημίζεται για την περιέργεια του. Δε θα χρειαστεί να του πω τίποτα περισσότερο από τη φράση:

«Ένα πακέτο χαρτομάντιλα, παρακαλώ.»

Άραγε, εσύ πώς ένιωσες εκείνη την τελευταία φορά που ήσουν γυμνός μπροστά σε κόσμο, ενώ φορούσες τα ρούχα σου;