Μια στιγμή

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σου μια στιγμή;

Για να σε βοηθήσω, η σωστή απάντηση είναι:

«Μα, φυσικά!»

(και το υπό – κείμενο: «Ωχ, μα πού πήγε το delete; Εδώ ήταν πριν από λίγο.»)

Σήμερα το πρωί κατευθυνόμουν προς τη στάση του λεωφορείου. Ένας ηλικιωμένος άνδρας βάδιζε με τη βοήθεια του περιπατητήρα συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, η οποία είχε εκείνο το βλέμμα της εξερεύνησης – σα να έβλεπε τα πάντα για πρώτη φορά.

Μου ήταν εντελώς άγνωστοι, δεν τους είχα συναντήσει ποτέ πριν.

Πλησίαζαν προς το μέρος μου. Η γυναίκα μόλις με είδε στάθηκε. Χαρούμενη άνοιξε την αγκαλιά της, ύστερα ακούμπησε τις παλάμες της στα χείλη και μου έστελνε φιλιά. Της χαμογέλασα, την καλημέρισα και μου είπε:

"Σε αγαπώ!"

Η απάντησή μου δε θα μπορούσε να ήταν άλλη από:

"Κι εγώ!"

Ίσως να έπασχε από γεροντική άνοια, να με μπέρδεψε με κάποια γνωστή της, αλλά ήταν τόση η χαρά και ο ενθουσιασμός της που μου έφτιαξε τη μέρα. Ένιωσα κι εγώ χαρούμενη και συγκινημένη μέσα από την απλότητα ενός «σε αγαπώ», το οποίο μπορεί γενικώς να μη σήμαινε τίποτα, αλλά εκείνη τη στιγμή, κάπως χάρισε ένα χαμόγελο στην καρδιά μου και απλώς, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.

Καλή σου νύχτα… όπου κι αν βρίσκεσαι!