Η Καρυδιά

Γέρασες κι εσύ… Πόσες στιγμές καθρεφτίζονται στα φύλλα σου;!

Εσύ· παιχνίδι και φίλη. Σκαρφαλώναμε στα κλαδιά σου και μας αγκάλιαζες. Μας άφηνες να σε ταλαιπωρούμε, μας συγχωρούσες την αγαρμποσύνη και συμμετείχες με τον τρόπο σου στις ζαβολιές μας.

Σε μετατρέπαμε σε σπίτι, γραφείο, μαγειρείο, περίπτερο, μπαλκόνι με θέα... Καμιά φορά τσακωνόμαστε για την ιδιοκτησία, όμως στο τέλος συμφωνούσαμε ότι όλοι μας θέλουμε να παίζουμε με τα κλαδιά σου και καθόμασταν στις ρίζες σου. Κυνηγούσαμε τζιτζίκια και εσύ συνωμοτούσες μαζί μας κάνοντας ησυχία για να μην τα τρομάξουμε και σταματήσουν το τραγούδι.

Θυμάμαι και εκείνες τις στιγμές που θυμώναμε, κλαίγαμε και πάλι κάτω από τα κλαδιά σου καθόμασταν αποζητώντας την παρηγοριά.

Η γιαγιά περίμενε να της προσφέρεις γενναιόδωρα τους καρπούς σου και το σπίτι γέμιζε με τα κομμάτια και τα αρώματα σου. Στα γλυκά, στην οικογενειακή μυστική συνταγή για το μοσχαράκι ή λίγα καρύδια στη χούφτα για να μασουλάμε μέχρι να γίνει το φαγητό.

Παντού εσύ. Και τώρα γέρασες. Περνάμε από μπροστά σου και ούτε ένα νεύμα. Κι εσύ μας κοιτάζεις. Ίσως να μας καμαρώνεις που μεγαλώσαμε και ίσως να πικραίνεσαι που δεν είσαι πια το παιχνίδι μας. Ίσως να ευχόσουν κάθε φορά που ερχόμασταν στον κήπο να τρέχαμε στην αγκαλιά σου. Ίσως πάλι να κουράστηκες και να αποζητάς την ηρεμία.

Στα φύλλα σου καθρεφτίζονται όλα τα γέλια, τα δάκρυα, οι χαρούμενες φωνές, τα παιχνιδίσματα. Στα κλαδιά σου όλη η παιδική μας ηλικία.

Αγαπημένη μας Καρυδιά. Η ρίζα και το σπιτικό μας.

Αφιερωμένο στο Φώτη, την Κατερίνα και τη Γεωργία.