Το τελευταίο βράδυ του Απρίλη

            Το απόγευμα, πριν από τη δύση, μαζεύαμε από τον κήπο διαφόρων ειδών λουλούδια. Εκείνη ήταν υπερήφανη για τα τριαντάφυλλα, τις βιολέτες και τις φρέζες της, όμως το αγαπημένο της λουλούδι ήταν οι κρίνοι (οι λευκές κάλλες που λέτε εσείς εδώ) και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το μαγιάτικο στεφάνι. Φύτρωναν σε μια άκρη του περιβολιού, δίπλα στον γκρεμό. Είχαν γίνει ολόκληρος θάμνος. Εκείνη, παρόλη την προχωρημένη ηλικία της, δε δίσταζε να πάει να κόψει δυο – τρεις.

            Τα ακουμπούσαμε στο τραπέζι της βεράντας, παίρναμε κλωστή και δυο τρεις κληματόβεργες για να φτιάξουμε τη βάση του στεφανιού και πάνω εκεί δέναμε τα λουλούδια ένα προς ένα. Εξετάζαμε αν ταίριαζαν τα χρώματα, τακτοποιούσαμε λίγο τα πέταλα και στο τέλος, κρεμούσαμε ένα κουλούρι με το σταυρό, ένα σκόρδο για το μάτι και ένα κλωνάρι ελιάς.

            Εκείνες οι μνήμες των παιδικών χρόνων, παραμένουν ζωηρές και κάθε χρόνο παραμονή της Πρωτομαγιάς ετοιμάζω το στεφάνι. Δεν έχω κήπο, ούτε γλάστρες με βιολέτες και φρέζες, ούτε περιβόλι με τριανταφυλλιές και κάλλες. Ψάχνω στα ανθοπωλεία να βρω ανθεκτικά λουλούδια και τα τυλίγω πάνω σε βέργες πλεγμένες και δεμένες κυκλικά, όπως μου είχε μάθει η γιαγιά μου. Και στο τέλος, κρεμάω το κουλούρι με τον σταυρό και ένα σκόρδο. Στην καινούργια γειτονιά δεν έχει ελαιόδεντρα, άλλα ίσως σε κάποιον περίπατο να βρω και να κόψω ένα κλωνάρι.

            Το στεφάνι μας είναι έτοιμο. Αύριο το πρωί θα το κρεμάσουμε μαζί στο μπαλκόνι του καινούργιου μας σπιτιού.

Καλό μήνα! Γεμάτο λουλούδια και όμορφες στιγμές!