Πίσω Από Το Προσωπείο

Πέρασα για λίγο…για να μιλήσουμε περί ηρωισμού.

Θυμάσαι πώς ήμασταν και πώς σκεφτόμασταν πριν από ένα – δυο μήνες; Είχαμε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, για το οποίο η πλειονότητα έσταζε φαρμάκι, όποτε αναφερόταν σε αυτό. Σχεδόν όλοι διαμαρτυρόμασταν για την κατάσταση στα νοσοκομεία, τα οποία είναι βρώμικα, μπαίνεις μέσα για να επισκεφθείς κάποιον και υπάρχει περίπτωση να φύγεις κουβαλώντας ένα νόσημα, του οποίου την ύπαρξη μπορεί να αγνοούσε ακόμα και ο καλύτερος βιολόγος. Κάποιες νοσοκόμες ήταν αγενείς, οι γιατροί αν δε χρηματίζονταν, μπορεί και να μην έσωζαν τον άνθρωπό σου ή εσένα τον ίδιο, να μην του έδιναν την πρέπουσα σημασία και όσο για εκείνον τον γερο – Ιπποκράτη, τζάμπα είχε βγάλει κάλο το χέρι του να γράψει τον όρκο. Στους διαδρόμους, οι συγγενείς έκαναν διαδήλωση και αν ο γιατρός αγανακτούσε που τον ρωτούσαν κάθε πέντε λεπτά αν έχει νέα, ενώ οι εξετάσεις δεν έχουν βγει ακόμα, τον στόλιζαν κανονικά. Άλλες φορές υπήρχε και η απειλή, η οποία δεν έβγαινε προς τα έξω. Ήταν η άτυπη συμφωνία μεταξύ των μελών της οικογένειας:

«Κάτσε να πάμε με το καλό στο σπίτι μας και θα δει αυτός ο Καραγκιόζης τι έχει να πάθει.»

                Πηγαίναμε στο σούπερ –μάρκετ περιμέναμε με τις ώρες στα ταμεία, ξεφυσούσαμε για να δείξουμε την αγανάκτησή μας, διότι η ταμίας έκανε μια ώρα να εξυπηρετήσει τον κάθε πελάτη και χάζευε – τώρα αν ο πελάτης είχε αδειάσει δυο καρότσια πάνω στο ταμείο, αυτό δεν είχε καμία σημασία. Περιμέναμε, κυρία μου, ή όχι;!

Για να μην αναφερθούμε στις ουρές των πάγκων των τυριών και των αλλαντικών, όπου μερικοί εξυπνάκηδες έπαιρναν τη σειρά μας κι άλλοτε ερχόμασταν σε άμεση αντιπαράθεση με αυτόν και άλλοτε τα βάζαμε με τον υπάλληλο που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του ως τροχονόμος στην περιοχή των γαλακτοκομικών και των λοιπών λιπαρών τροφών.

                Και φυσικά, όλα αυτά συνέβαιναν μόνο εδώ· στην Ελλάδα, στην τριτοκοσμική κουτσουλιά του χάρτη και πουθενά αλλού στον κόσμο. Μη φανταστείς ότι οι υποστηρικτές αυτής της άποψης έχουν ζήσει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Όχι! Αυτή η θεωρία ήταν βασισμένη σε μια έγκυρη πηγή που λέγεται ο ξάδελφος του κολλητού του γνωστού του συμπέθερου της θείας της γειτόνισσας του μπατζανάκη, ο οποίος είχε γυρίσει όλο τον κόσμο. Κάθε λιμάνι και καημός, που λέει και το άσμα.

                Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες μέχρι την 13^η Μαρτίου, όπου o κορωνοϊός πήρε τα σκήπτρα του πλανήτη και όλα άλλαξαν. Συντονιστήκαμε να βγούμε στα μπαλκόνια ως τσιρλίντερς για να εμψυχώσουμε μια ομάδα, η οποία είχε μείνει στη συνείδησή μας ως τα «παλτά», αλλά τώρα είναι οι ήρωες. Οι άνθρωποι που δίνουν καθημερινά μάχες για να μας κρατήσουν στη ζωή, για να μας βοηθήσουν, για να βρουν την θεραπεία και για να απαντούν στις ερωτήσεις μας, ώστε εμείς να μπορούμε να προφυλασσόμαστε και να αισθανόμαστε ασφαλείς. Το νοσηλευτικό προσωπικό και οι γιατροί πλέον στα μάτια μας είναι οι Corona Busters και εμείς είμαστε δίπλα τους, να τους μαγειρεύουμε, να τους κανακεύουμε, να σεβόμαστε την υπερπροσπάθεια τους, να τους εκτιμούμε και να αναγνωρίζουμε ότι με κίνδυνο της ζωής τους, αγωνίζονται να υπερασπιστούν τη δική μας στη μάχη που δίνουμε με τον ιό.

                Σε ό,τι αφορά τα σούπερ – μάρκετ, το άστρο της κοινωνικής ευγένειας και του πολιτισμού λάμπει ψηλά στην οροφή του κάθε καταστήματος. Περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας, χωρίς να δυσανασχετούμε και να ξεφυσάμε, είμαστε ευγενικοί με τους υπαλλήλους και τους συμπολίτες μας, σεβόμαστε τη σειρά προτεραιότητας, είμαστε χαμογελαστοί, ζητάμε και μια συγγνώμη για να περάσουμε και δεν σπρώχνουμε τον άλλον με το καρότσι μέχρι να του προκαλέσουμε κάταγμα στα πλευρά.

                Μας έπιασε και η συμπόνοια, να σεβαστούμε τους υπαλλήλους, οι οποίοι εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο για να μας εξυπηρετήσουν και να μην πηγαίνουμε για ψώνια την Κυριακή. Βεβαίως, είμαστε οι ίδιοι που θα έμπαιναν σε ένα κατάστημα πέντε λεπτά πριν από το κλείσιμο των ταμείων για να αγοράσουν τα ψώνια της εβδομάδας, αλλά τώρα έχουμε κορωνοϊό και ο σεβασμός έχει άλλη αξία.

                Το στενάχωρο για μένα, δεν είναι η προηγούμενη κατάσταση, ούτε η γνώμη που είχαμε για εκείνους – είτε ήταν σωστή, είτε λανθασμένη, είτε σωστή στα σημεία –, αλλά ότι όλη την αλλαγή στον τρόπο σκέψης μερικών ανθρώπων την έφερε ο φόβος που προκάλεσε μια πανδημία. Θα μου πεις, κάτι είναι και αυτό. Ναι, μόνο που όταν βελτιωθεί η κατάσταση ή τελειώσει, δε θα ήταν τίμιο, από εκεί που κάποιοι από εμάς έβγαιναν στα μπαλκόνια για να εμψυχώσουν με ένα χειροκρότημα τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους ανθρώπους που εργάζονται σε καταστήματα τροφίμων, να ξεχνούν ότι αυτοί οι άνθρωποι την ίδια δουλειά έκαναν πριν από την πανδημία, την ίδια δουλειά θα κάνουν και μετά από αυτήν.

Ο γιατρός θεράπευε τους ασθενείς πριν από την πανδημία, το κάνει τώρα εν καιρώ πανδημίας και το ίδιο θα κάνει και μετά από αυτήν. Οι νοσηλευτές φρόντιζαν τους ασθενείς πριν από την πανδημία, τους φροντίζουν και τώρα και το ίδιο θα κάνουν και με το πέρας αυτής. Οι υπάλληλοι των καταστημάτων που συναντάμε τώρα,  είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπαμε πριν από την πανδημία και θα είναι οι ίδιοι που θα μας εξυπηρετούν και όταν αυτή περάσει.

                Κάτι μου λέει πως όταν όλα περάσουν και επιστρέψουμε στην κανονικότητα, όχι μόνο δε θα έχουμε λόγο για να τους χειροκροτήσουμε, αλλά μπορεί να έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας όλα αυτά τα διθυραμβικά σχόλια για τον ηρωισμό τους.