Ο Συγκάτοικος

            Ένα απόγευμα, ένας θρασύτατος μικροσκοπικός τύπος είχε κολλήσει στο παράθυρο απειλώντας να μπει στο σπίτι. Δεν του κάναμε το χατίρι, αλλά δε θέλαμε να τον βλάψουμε. Προσπαθήσαμε να τον απομακρύνουμε χωρίς να υπάρξουν αλληλοτραυματισμοί και απώλειες. Κοιμηθήκαμε με την πεποίθηση πως σε εκείνη τη μάχη είχαμε στεφθεί νικητές. Ο απρόσκλητος επισκέπτης είχε φύγει κι εμείς νιώθαμε ευλογημένοι στην τοποθεσία σπίτι μας – σπιτάκι μας.

            Πριν από λίγες ημέρες, καθώς καθάριζα το μπαλκόνι, διεπίστωσα ότι όχι μόνο δεν είχε φύγει, αλλά είχε κατασκηνώσει εκεί. Μάλλον, δεν είχε οικογένεια, ούτε σπίτι. Έτσι, πήρε το σακίδιο του και κατασκήνωσε στην Τρανδεσκάντια Πάλιδα Πουρπουρέα και Κόκκινη Βιλντεμάλβα γωνία. Ίσως εκείνο το απόγευμα να μην προσπαθούσε να εισβάλει στο σπίτι, αλλά να γύρευε παρέα και να βρέθηκε στο παράθυρό μας. Έχουν υπάρξει φορές που τα μέλη της φυλής του ενώθηκαν δημιουργώντας συμμορίες, οι οποίες έδρασαν καταστροφικά, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι σύνηθες, καθότι προτιμούν τη μοναχική ζωή.

            Αποφάσισα να τον πλησιάσω ειρηνικά, κουνώντας τη λευκή σημαία. Με κοίταζε φοβισμένος και ολίγον τι τσαμπουκαλεμένος. Μόλις βεβαιώθηκε ότι το μόνο που ήθελα ήταν να τον καλωσορίσω, πρέπει να πήγε η καρδιά του στη θέση της. Εννοείται πως δεν του πήρα κουβέντα, τέτοιο στραβόξυλο που είναι. Δεν έμαθα τίποτα για το παρελθόν του, ούτε καν το όνομά του, οπότε αποφάσισα να τον ονομάσω Τζώνη.

            Βασικά, μπερδεύτηκα. Ήθελα να τον ονομάσω Jiminy (ξέρεις, Jiminy… the cricket… από τον Πινόκιο… Δεν τον θυμάσαι;), αλλά είχα την εντύπωση πως τον έλεγαν Τζώνη και όταν το θυμήθηκα ήταν ήδη αργά, γιατί η ονοματοδοσία είχε ήδη γίνει και θα ήταν μεγάλο μπέρδεμα για τον ίδιο κάθε μέρα να τον αποκαλώ με διαφορετικό όνομα. Είναι που είναι δύσκολη η μεταξύ μας επικοινωνία, είπα να μην περιπλέξω τα πράγματα.

            Ο Τζώνη εχθές ένιωσε το κρύο να έρχεται και μεταφέρθηκε στα εσωτερικά φύλλα της Πουρπουρέας. Φώλιασε εκεί για να γλιτώσει από το ψύχος. Δεν είμαι σίγουρη αν θα τα καταφέρει σε περίπτωση κακοκαιρίας, αλλά πλέον με έχει συνηθίσει κι έτσι ανταλλάσσουμε μια καλημέρα, μια καληνύχτα και πολύ μας είναι. Μην τον βλέπεις έτσι μικροσκοπικό, είναι λακωνικός – δεν του αρέσουν οι πολλές κουβέντες.

            Όταν το έμαθε η θεία μου, μου είπε να τον διώξω, γιατί θα μου ρημάξει τα φυτά. Εκείνος, όμως έχει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λάτρης της γκουρμέ ή ακόμα καλύτερα, της μοριακής κουζίνας, γιατί τόσες μέρες δεν βλέπω να υπάρχουν αλλαγές στα φύλλα. Πρέπει να χορταίνει με τη μυρωδιά – δεν εξηγείται αλλιώς.

            Ο νέος μας συγκάτοικος, λοιπόν, είναι το πέμπτο μέλος της οικογένειας, μέχρι να αρχίσει να βγάζει ήχους για να προσκαλέσει ένα ταίρι και να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια – ελπίζω σε κάποιο σπίτι δικό τους, για τη σωτηρία των λουλουδιών μου και τη δική μου ψυχική ηρεμία. Ποιος ξέρει ποια θα μας κουβαλήσει! Κι αν είναι φαγανή; Κι αν τα μωρά τους της μοιάσουν κι είναι λαίμαργα; Δε θα μείνει πέταλο και φύλλο όρθιο! Αδίκως, προσπαθώ να φροντίσω τόσα λουλούδια και να τα προστατέψω από τον παγετό, τον καύσωνα, την λειψυδρία, τις πλημμύρες, τους σεισμούς, τους καταποντισμούς. Θα έρθει η οικογένεια Γκρασχοπίδη και θα τα εξολοθρεύσει. Μέχρι τότε ζούμε αρμονικά, ο καθένας στον χώρο του και ο Τζώνη Γκρασχοπίδης νιώθει ευτυχισμένος στην τοποθεσία Πουρπουρέα.