Ταξίδι Δρόμου Με ΚΤΕΛμπους [Μέρος Ι]

Η ανυπομονησία για το ταξίδι ήταν μεγάλη. Είχαμε πολλούς λόγους να θέλουμε να φύγουμε από την πόλη, αλλά κυρίως είχαμε αμέτρητους λόγους να θέλουμε να απομακρυνθούμε έστω και προσωρινά από κάποιους ανθρώπους. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε επτά η ώρα το πρωί στον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων Κηφισού με τελικό προορισμό την Πρέβεζα.

Το λεωφορείο μας θα αναχωρούσε στις επτά και μισή και είχαμε χρόνο για να αγοράσουμε τα εισιτήρια μας και να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο πριν από την επιβίβαση. Η ψυχή μου βρισκόταν ήδη εκεί ανυπομονώντας να εξερευνήσει τα σοκάκια και τις γύρω περιοχές, αλλά το σώμα μου περίμενε υπομονετικά να ανοίξει η πόρτα του λεωφορείου.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε. Η γιαγιά μου, μόλις έπαιρναν μπρος οι μηχανές, έκανε το σταυρό της και ευχόταν να έχουμε καλό ταξίδι. Εμείς μπορεί να μην κάναμε το σταυρό μας, όμως δεν παραλείψαμε να ευχηθούμε ο ένας στον άλλον καλό ταξίδι έχοντας ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Περάσαμε από λιμνοθάλασσες, υδροβιότοπους, βουνά, δάση, κάμπους, διασχίσαμε τη γέφυρα του Ρίου, χωράφια οργωμένα, όπου βρίσκονταν δεμάτια ή τεράστιοι κύλινδροι με άχυρα, που όμοιά τους έχω δει μόνο σε κάτι ταινίες αμερικάνικες που δείχνουν πλάνα από φάρμες. Κάναμε μια στάση για να ξεμουδιάσουμε και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Ακόμα περισσότερα βουνά, κάμποι και διάσπαρτα αγροτόσπιτα μέχρι που περάσαμε από τη Φιλιππιάδα.

Σε ‘κείνο το χωριό μού έκανε εντύπωση το τσιμεντένιο καμπαναριό μια εκκλησίας που είχε περίτεχνο σχέδιο και στις κολώνες της πλατείας οι τεράστιες φωλιές των πελαργών που εκείνη τη μέρα ήταν άδειες.

Έπειτα από λίγη ώρα φθάσαμε στην Πρέβεζα. 

Αποβιβαστήκαμε και το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν το νεκροταφείο που βρισκόταν δίπλα στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων. Δεν το λες και ό,τι καλύτερο το πρώτο πράγμα που αντικρύζεις φθάνοντας σε έναν τόπο να είναι τα μνήματα, αλλά εμείς θα ξορκίζαμε το κακό και ήμασταν αποφασισμένοι αυτές τις ημέρες να περάσουμε τέλεια σε ένα μέρος που εκ πρώτης όψεως, δε μας ενθουσίασε.

Ο κεντρικός δρόμος είχε μαγαζιά και κάποια διώροφα σπίτια από εκείνα τα τετράγωνα, χωρίς κεραμίδια στη στέγη που σε προηγούμενες δεκαετίες θεωρούνταν μοντέρνα, ενώ σήμερα μοιάζουν με κουτιά χωρίς καμία αισθητική. Περπατήσαμε σχεδόν δυο χιλιόμετρα μέχρι να φθάσουμε ως το ξενοδοχείο. Εκείνο που μας εντυπωσίασε ήταν ότι οι περισσότεροι κάτοικοι για τις μετακινήσεις τους προτιμούσαν το ποδήλατο και όπως σε κάθε επαρχιακή πόλη ή χωριό, οι ρυθμοί ήταν αργοί συγκριτικά με εκείνους της Αθήνας και όσο να ΄ναι μια μικρή ζήλεια, τη νιώσαμε.

Το ξενοδοχείο κεντρικό με εύκολη πρόσβαση στο ιστορικό κέντρο, με διακόσμηση σε τόνους γήινους και έπιπλα βαριά. Ανοίγοντας την πόρτα και κοιτάζοντας το δωμάτιο, νιώσαμε σα να είχαμε κάνει κράτηση για ένα μικρό διαμέρισμα. Τεράστιο, καθαρό, ανακαινισμένο και οικονομικό – να τα λέμε κι αυτά.

Ξεκουραστήκαμε λίγο και νωρίς το απόγευμα φύγαμε για τον πρώτο μας περίπατο.

Στο ιστορικό κέντρο, κτήρια παλαιά, αλλά και σύγχρονα. Σχεδόν σε κάθε γωνιά υπήρχαν σταθμευμένα ποδήλατα και κατά μήκος ενός στενού, στις λάμπες του δρόμου ήταν στερεωμένα μεγάφωνα απ’ όπου ακούγονταν σύγχρονα τραγούδια που μετέδιδε ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι και βρεθήκαμε στη γεμάτη ιστιοφόρα μαρίνα.

Απολαύσαμε το μεσημεριανό μας σε μια από τις ελάχιστες ταβέρνες που ήταν ανοιχτή εκείνη την ώρα και το βλέμμα μας χανόταν στην ομορφιά του τοπίου.

Έπειτα από ένα νόστιμο γεύμα και αρκετές βόλτες σε καντούνια με παλαιά κτήρια, άλλα εγκαταλελειμμένα και άλλα που όσο περνούσε από πάνω τους ο χρόνος, τόσο ομόρφαιναν. Ο περίπατός μας έμοιαζε με βραδινή βόλτα σε σοκάκια κάποιου νησιού, μέχρι που η νύχτα μας βρήκε σε έναν περίπατο κατά μήκος της μαρίνας, η οποία κατέληγε σε ένα λούνα πάρκ και από εκεί επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η πρώτη μέρα μόλις είχε τελειώσει και έπρεπε το επόμενο πρωί να μας έβρισκε ξεκούραστους για νέες περιπέτειες στην Πρέβεζα.

(…συνεχίζεται…)