Φεύγω.

Είναι οριστικό. Δε θα είμαι εδώ τις επόμενες εβδομάδες.

Βαρέθηκα να είμαι μόνη μου σε μια πόλη φάντασμα που τον Αύγουστο αδειάζει και δεν υπάρχει κανείς και τίποτα να τη γεμίσει. Βαρέθηκα να περιμένω μια αλλαγή. Φέτος αποφάσισα να την επιδιώξω.

Ετοίμασα την τετράγωνη, δερμάτινη, μαύρη μου βαλίτσα που είχα αγοράσει κάποτε από το Παρίσι, γιατί όσο την κοιτούσα στη βιτρίνα του καταστήματος τόσο περισσότερο με ταξίδευε στο χρόνο. Δεν έχει ροδάκια, ούτε μεγαλύτερο χερούλι για να την κουβαλώ. Δεν έχει σχέδια για να είναι αρεστή στο βλέμμα, ούτε αυτοκόλλητα. Σκέτη, μονόχρωμη, μαύρη, ιδανική για να κουβαλάει αναμνήσεις, οι οποίες πρέπει να παραμείνουν μυστικές.

Δε θα πάρω πολλά πράγματα μαζί μου. Εξάλλου, χρειάζομαι μονάχα τα βασικά. Εκεί που πηγαίνω τα απλά είναι υπεραρκετά. 

Δεν έχω εισιτήριο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Με αγχώνει η αγορά του εισιτηρίου πριν από το ταξίδι. Νιώθω πως δε θα φθάσω ποτέ στον προορισμό μου. Κάπου θα καθυστερήσω, κάτι θα γίνει και τότε το πλοίο, το αεροπλάνο, το τρένο… θα φύγουν κι εγώ θα κουνώ το μαντήλι από μακριά. Όχι! Δε θέλω εισιτήριο. Θα το αγοράσω μόλις φθάσω στο σταθμό. Μπορεί να το μετανιώσω. Μπορεί να αλλάξω γνώμη. Μπορεί, τελικά, να επιλέξω διαφορετικό προορισμό. Το συνηθίζω, ξέρεις. Αναποφάσιστη ως την τελευταία στιγμή.

Φόρεσα το ψάθινο καπέλο (ξέρεις, εκείνο με την κορδέλα) και ξεκίνησα για το σταθμό των τρένων. Όχι, δε θα πάω σε νησί. Θα πάω σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, γεμάτο γιασεμιά και πέλαγο από τη μια πλευρά, και ένα βουνό να υψώνεται από την άλλη που μοιάζει με φωλιά του φεγγαριού – σα να είναι η προστατευτική ασπίδα του τόπου, το διαχωριστικό μεταξύ της κοσμοπολίτικης ζωής και της απλότητας. Οι άνθρωποι εκεί ζουν διαφορετικά. Σε άλλους ρυθμούς, ξέγνοιαστους και είναι η ζωή που πάντοτε μου άρεσε. Να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι μου, να καλημερίζω χαμογελαστούς ανθρώπους, να πηγαίνω για ψάρεμα, να περπατάω στην παραλία, να κολυμπώ στους βυθούς αναζητώντας κοχύλια, να ζω μέσα στη φύση, να σου γράφω για όσα βλέπω και όσα μου συμβαίνουν.

Πρέπει να σε αφήσω, ήρθε η ώρα να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Παρόλ’ αυτά, θα ήθελα να θυμάσαι ότι δεν έχει σημασία πόσο κοντά ή μακριά θα πάω. Όπου κι αν βρίσκομαι, θα σε σκέφτομαι.

Σε φιλώ!